*hellow:*
nou zou ik dan toch ook maar eens mijn hart uit gaan storten?
moet er toch iets mee doen, alleen ermee blijven rond tobben is ook niet
goed..
het begon allemaal een jaar geleden in de vakantie,
ik besloot eens iets leuks te doen en sloot me aan bij een activiteiten groep
voor jongeren,daar was hij.
ik wou in eerste instantie niks, maar hij bleef mij maar overtuigen en achter
me aan lopen,
uiteindelijk is het wat geworden, het was mijn eerste echte liefde en het was
fantastisch ik deelde alles met hem, hij woonde helaas wel wat verder dus ik
zag hem alleen in het weekend maar we waren zo close en hij deed me zo goed
voelen..
het was altijd feest,
na een tijd gehad te hebben kwamen er wat struggles maar dat is bij alle relaties toch? geen reden om je zorgen te maken dacht ik zelf.
het ware kleine discussies.
maar voor je het weet beland je erin en word het steeds erger, hij begon minder te bellen en het werd minder gezellig.
ik raakte in paniek, werd super onzeker en belde hem vaak, uiteindelijk heefd hij het uitgemaakt.
ik snapte er niks van hij was altijd zo verliefd op mij! we hadden het zo fijn samen,..
ben een hele tijd heel verdrietig geweest heb veel geprobeerd,
maar hij wou absoluut niet meer, en nu ik denk meer als 6 maanden later, mis ik hem nog steeds zo erg, en het doet zoveel zeer dat het hem niks uitmaakt.

kan iemand me vertellen hoe ik verder moet gaan? en hoe ik aan dat enorme gemis moet werken, ook begin ik hem te geloven en ben bang dat ik nooit een relatie kan krijgen omdat als ik onzeker word vaak ga bellen... ( zijn woorden hysterisch)

liefs + een kusje loe-loe