na véle gesprekken met vrienden.
Na véle confrontaties met men ex, al dan niet op toevallige manier.
Na een heleboel twijfel of het het juiste is om het te doen, of het toch niet ergens nog goedkomt....

Ben ik er klaar mee, het moet...
IK moet
en niet voor een ons die niet meer is, en niet voor hem die het allemaal opgegeven heeft.
Maar voor mij, opdat ik mezelf nog recht in de ogen kan kijken, en ik weet dat ik alles gegeven heb wat ik kon in de relatie...
indien dat niet volstaat voor hem, moet ik me er maar bij neerleggen dat ik het meisje niet ben die voor hem "gemaakt", hoe graag we het beiden wel hadden gewild.
Dan is er waarschijnlijk ook wel een hele grote kans dat hij niet de jongen is voor mij, alleen heb ik de tijd niet gehad om het te voelen, te merken, te beseffen...
Dus ik moet op mezelf inpraten, iedere keer een gevoel de kop opsteekt moet ik het tegendeel tegen men hart vertellen.

Hard, maar eerlijk.
en enkel op die manier zal ik verder kunnen, enkel op die manier kan ik vooruit en weer genieten....
Hoe graag ik het ook anders had gezien!

Sorry dat ik me zo wentel in meligheid, maar dat loslaten gedoe blijkt toch steeds als een boomerang in je gezicht te belanden....
Hopen is op dat gebied gemakkelijker, je hebt het gevoel dat je doorgaat (terwijl je steeds maar ter plaatse blijft natrappelen), je glundert (evenwel zonder reden), je kan lachen (evenwel zonder reden), je bent bevriend met je ex (maar je hart hunkert naar hem)....

Terwijl loslaten...
loslaten komt diep vanuit jezelf, opeens moet je hard zijn voor jezelf, moet je de leugens die je jezelf hebt wijsgemaakt onder ogen zien en niemand, niemand heeft hier schuld aan dat je met je ogen toe een maand hebt lopen afzien want je deed het allemaal zelf...
Alles waar je de afgelopen tijd pijn van had deed je jezelf aan omdat je nog niet wou, niet kon...

Dan opeens word het je zo duidelijk, je bent een zielig hoopje ellende geworden (zo voel ik me toch op het moment), die bij IEDEREEN bevestiging zocht (niet seksueel of qua aantrekkingskracht, meer in de trant van : "hij zag me toch graag hé", "ik moet nog vechten voor hem hé", "ik mag nog niet loslaten")

Dus het wordt tijd om de situatie die onveranderbaar is, te aanvaarden en er het beste van te maken...
Wat gebeurt er nu: je hebt het gevoel dat je ter plaatste natrappelt (maar eigenlijk ben je de himalaya een iedere dag voor een meter aan het beklimmen), je weent (maar dat lucht je op), je lacht soms eens (en die lach borrelt op vanuit je binnenste, het is geen lach om je sterk te houden), je ex die kan nu eens lekker de pot op (en wow wat voelt dat bevrijdend!!!)

Want ...

De dingen komen Altijd goed op de Eén of andere manier, alleen is de manier waarop niet altijd de manier waarop we het willen Maar zeker altijd beter dan we het droomden....

Oef, dit is wel even heavy om te zeggen! maar ik ben blij dat ik die knoop heb kunnen doorhakken (eindelijk!) en er weer voor kan gaan, en nu niet voor hem maar gewoon voor mezelf!...

Groetjes...