Hallo, ik lees al sinds een week of twee de berichten hier op ldvd.nl en wilde toch ook zelf mijn verhaal kwijt. Ik heb bijna 7 maanden een geweldige relatie gehad. Hoe wij elkaar hebben leren kennen is eigenlijk heel bizar, het was liefde op het eerste gezicht. Ik liet mijn hond uit en kwam hem tegen. Ik kende hem van een half jaar geleden omdat ik toen een keer een praatje met hem heb gemaakt bij een tattooshop bij mij in de wijk. We spraken elkaar kort, niet veel bijzonders. Wel.. toen we verder liepen en we beide een hoek om gingen keken wij tegelijkertijd achterom.. Een donderslag, verbonden, verliefd, alsof ik hem kende, hij was de ware.. Korter als een week daarna heb ik zijn nummer gekregen van iemand bij de tattooshop en een week later waren wij een stel en begon een geweldige tijd.

Hij is eind twintig, ik loop tegen de twintig aan. Ons leeftijdsverschil is eigenlijk nooit echt naar voren gekomen, zeker niet gedurende onze gesprekken. Zelfs niet door de omgeving kon gezien worden dat het zo'n groot verschil was.. Het enige verschil: ik woon nog thuis en studeer, mijn vriend woont op zichzelf en zit nogal te knoeien met iets voor zichzelf te beginnen. Hij programmeert en is nu bezig met een spel maken. Daarbuiten heeft hij een werkgever waar hij werkt. Hij heeft een heel vrij leven en kan werken voor die werkgever wanneer hij wil. Als hij geen zin heeft of weer eens tot 6 uur s’ochtends bezig is geweest gaat hij die dag niet naar zijn werk maar doet hij het thuis. Dit kan ook gewoon. Hij heeft buiten dat spel wat hij maakt en zijn werkgever ook nog allerlei projecten die hij aangrijpt om geld mee te verdienen. Nou is het zijn grootste droom om een maandsalaris te kunnen verdienen uit het spel die hij aan het maken heeft en dus in principe even niet hoeft te werken zodat hij zich kan storten op muziek maken. Moet ik er bij zeggen dat hij hier heel goed in is, hij heel snel een stuk van back oppikt en foutloos kan spelen. Toch is er meer nodig dan alleen talent tegewoordig in onze wereld dan talent. Aangezien ik student ben heb ik het erg druk. Ik zie hem op de woensdag avond en in het weekend. Hij woont niet bepaald naast de deur waardoor ik in het weekend niet kan zeggen op zaterdag morgen van ‘Hey, ik ga even met die of die wat leuks doen ik ben tegen het avondeten terug.’ Dat zou 3 uur reistijd betekenen voor mij. Dus wij waren alle weekenden samen. Hij werkte gewoon, ik was bezig met opdrachten voor mijn school. Daarbuiten hadden we het geweldig samen. Zo nu en dan een discussie maar dat hoort erbij. We kwamen altijd overal samen uit. Uren filosoferen over het leven, over onze dromen. We waren heel hecht, we knuffelden heel veel en waren erg intiem samen. We waren eigenlijk nog steeds voor de buitenwereld verliefde tortelduifjes. De liefde zit diep.. Nou zit hij heel erg met zichzelf in de knoop en heeft aangeven niet klaar te zijn voor een relatie. Hij is bijna 6 jaar samengeweest met iemand anders en heeft daar ook mee samengewoont. Zij leefde erg langs elkaar heen. Maar toch, wetende dat hij een lange relatie al heeft gehad verwacht je niet dat je met iemand een relatie hebt die er niet klaar voor is. Zo heeft hij wel eens in onze relatie gezegd dat hij het beangstigend vind wanneer iemand zoveel van hem houd en zo lief voor hem is. Nou heeft hij de relatie dus verbroken zo’n twee weken geleden. Gisteren za 23-06-12 heeft hij mijn spullen teruggebracht. Ik had een brief aan hem geschreven waarin ik in mijn gevoelens naar hem toe heb geuit. Dat ik het heel lastig vind om dit een plaatsje te geven. Ook heb ik iets voor hem gemaakt bestaande uit uitgeplakte woorden of korte zinnen wat mij doet denken aan onze relatie en heb hem dit gegeven. Ook gisteren zei hij dus weer dat het niet aan mij ligt, niet aan onze relatie maar dat hij het gewoon niet op kan brengen om een relatie te hebben. Ik moet erbij zeggen dat deze jongen gediagnosteerde borderline heeft en daarvoor 5 jaar onder behandeling heeft gelopen. Ik vroeg hem dus ook of hij niet weer hulp wil zoeken, hij heeft wel gelijk met wat hij zei, namelijk dat hij niets nieuws zou horen en dat hij zelf ook weet dat dit niet ‘normaal’ is. Toch bleef hij bij zijn besluit om een punt achter onze relatie te zetten.. Ik heb gehuild, hij heeft mij getroost, bij het afscheid omhelsden we elkaar en zei ik dat ik van hem hield, hij zei ‘ik ook van jou’, gaf mij een kus en liep huilend weg..

Ik ben radeloos.. weet niet hoe ik dit een plekje moet geven.. wat moet ik doen.. Dit zijn hele lange gelukkige maanden geweest, met iemand die nooit tegen mij heeft gelogen. Waarmee ik alles kon delen.. iemand die ik mijn hart heb durven toevertrouwen..