Janken vandaag weer en niet zo,n beetje. Hij was even bij me om het voorstel op te halen, voor de scheiding. Het is nu definitief en daar kies ik zelf ook voor, maar het is echt en dat maakt weer verdrietig.
Voor de kinderen moeilijk en naar, maar hopelijk zo wel rust. Iedereen bemoeit zich nu met de kinderen in de schoonfamilie, maken me zwart tov de kinderen, Oma pusht de kinderen steeds om naar hun vader te gaan en het enigste wat ze bereikt is dat ze niet meer naar haar toe willen. Hun vader, praat over mij waar ze bij zijn en daar raken ze van overstuur en boos op hem. Snappen ze nu niet dat dat dom is???
Dit alles maakt me zo intens verdrietig, na 30 jaar komt het ware gezicht boven, lijkt het wel en dat doet pijn.
Ik kon niet meer stoppen met huilen.
Ik zeg er niets over, om te voorkomen, dat het nog vervelender wordt, maar dat valt natuurlijk niet mee.
De kinderen willen het hem zelf zeggen, dat is ook beter, maar moet soms echt op mijn tong bijten om niets te zeggen.
Mijn ldvd lijkt bijna over en heeft plaats gemaakt voor, medelijden en woede.
Je denkt dat je iemand echt niet kunt missen en dat is in het begin ook zo, maar je beseft je ook dat geen een man, je zomaar mag behandelen als oud vuil, en dat hij het gewoon niet waard is om over te treuren.