Na een huwelijkse periode van 18 jaar wil ik een eind maken aan mijn relatie. Dit is niet zomaar uit de lucht komen vallen, maar heb wel heel veel schuldgevoel over het tijdstip. Heb het veel te lang laten doorslepen. Ik denk dat ik toch altijd wel ergens ben blijven hopen om door te gaan. Maar ik kan uiteindlijk niet meer.
Mijn jeugd was al niet te rooskleurig, jarenlang sexueel misbruikt. Toen ik 17 jaar was kreeg ik een relatie en verloofde mij. Met mijn 21e verliet hij mij voor een ander. Binnen 4 maanden was ik getrouwd met mijn huidige man. Direct begonnen de mishandelingen. Slaan, spugen, schelden, vernederen, schoppen, doodzwijgen. Noem maar op. Maar ik was te naïef. Wilde alleen maar liefde. Heb van huis uit geen liefde gekend. Door de jaren heen, ben ik een muur om me heen gaan bouwen. Ik ben vreemd gegaan. heb buitenshuis een relatie opgebouwd met een lieve man. Ik werd harder. Mijn man milder. We hebben een dochter van 14 jaar. Dus heb me al die jaren rustig gehouden om een zo stabiel mogelijke omgeving voor haar te creëren. heb me dus volledig weggecijferd. We zijn vorig jaar 2 maanden uit elkaar geweest maar hij is weer terug gekomen. Tenminste ik heb hem weer terug in mijn leven genomen. Hij heeft een belofte gedaan mij nooit meer te mishandelen. Dit geloof ik ook. Hij weet niet dat ik een andere relatie heb en wil dit zo laten. Dit zal hem breken als man. Maar liefde kan ik niet vinden voor hem. Het punt is dat ik hem niet kan vergeven voor wat er is gebeurd. Hoe goed hij nu zijn best doet. Geeft alles. Staat open voor me. Is lief, helpt me overal mee, maar ik accepteer het niet. Ergens wil ik hem niet kwijt, want 18 jaar is niet niks. Er waren ook wel leuke periodes, maar de slechte hebben dit overschaduwd. Het heeft mij kapot gemaakt, het feit dat ik al die jaren heb geprobeerd het beste van ons huweljk te maken en hij nergens te bekennen was. En nu wordt er verwacht van mij dat ik alles vergeef. En natuurlijk dat ik niet eerlijk tegen hem kan zijn. Die muur is zo hoog en dik ik weet gewoon niet meer hoe. Heb al een tijd in therapie gelopen een paar jaar geleden. Depressief geweest en nu kondigd het zich weer aan. Binnenkort weer in therapie. Mijn man houdt ziels veel van mij, dit weet ik, maar ik weet niet wat het is. Heb zoveel verdriet in mijn leven gehad, dat ik alles kwijt ben. Het gevoel, mijn gedachte één chaos. Ik kan dus ook geen keuzes maken in mijn leven, maar hiermee laat ik iedereen in het ongewisse. Mijn man probeert alles om mij te behouden. Ik zit in een 2 strijd.
Dit is het moeilijkste wat ooit op mijn pad is gekomen in mijn leven. Alles gaat nu op automatisch piloot.
Zijn er mensen die ooit voor zo'n dilemma hebben gestaan? Het allerliefste zou ik van de aardbodem willen verdwijnen, maar dit is denk ik ook de oplossing niet. Het hele gezin lijdt nu onder mijn verdriet en keuzes die ik wil gaan maken. Voel me heel schuldig en verantwoordelijk.