Ik zit er een beetje door.
Ik heb nu tweeenhalf jaar een verhouding met een vrouw met een incest verleden, is geen pretje. Het is elke keer aan en weer wegrennen. Het begon met anderhalve maand volledige verliefdheid, wederzijds. Daarna verdween ze dik een maand, volkomen onvindbaar.
Ik natuurlijk radeloos. Toen ze weer terugkwam, was er slecht aan toe: dissociaties en als ze wel gevoel had, een zee van verdriet en woede. Uiteindelijk is ze na een jaar zeulen langs de diverse Riaggs en andere instanties inmiddels 10 mnd opgenomen.
In de tussentijd hebben we een jaar geleden nog een oprisping van liefde gehad, waarbij ze dacht zwanger van me te zijn. Vond ik geen slim idee, ieder geval slechte timing. Maar ja, het had ook goed uit kunnen pakken, een rem op haar vluchtgedrag kunnen zijn. Bleek gelukkig niet zo te zijn. Ik heb al drie dochters, die ik tot mijn grote verdriet maar sporadisch zie.
Aan het eind van de vakantie, ik ben leraar, kwam ze weer langs en is twee weken bij me gebleven. Samen de vloer van mijn huis geschuurd, practisch bezig zijn. Ze was in afwachting van een opname bij een andere kliniek. Ging redelijk, alhoewel ze wel zuipt. Vandaar ook de herplaatsing.
In het begin sliep ze beneden, in 'haar' kamer, waar al haar spullen staan. Ik slaap dan op de bank in de huiskamer. Later kwam ze op de andere bank slapen, langzaam kroop ze weer dichterbij. Gelijk met deze 'toenadering', kreeg ik smartelijke verhalen te horen over oude verhoudingen, waar ze naar eigen zeggen echt van hield.
In het begin reageerde ik daar niet op, na drie dagen ben ik uit mijn slof geschoten:"hou nou es op met dat verheerlijken van ex-en. Is alleen maar mij weghouden, dit doe je nu al vanaf het begin".
En ja hoor, ze stort zich in mijn armen:"Eindelijk durf ik het weer"
Ik was wel verbaasd, maar dit heb ik inmiddels al 4x meegemaakt. Ik zeg nog lullig:"hoeft niet, is niet nodig", angstig dat dit natuurlijk weer in de volgende vluchtactie zou uitmonden. Gebeurde ook, volgende dag, ik moest naar Utrecht, was ze verdwenen. Maand niks meer gehoord.
uiteindelijk bleek ze weer opgenomen te zijn en ben ik bij haar langs geweest. Ze wil geen kontakt meer met me, ik ben niet de ware, zegt ze. Ik zie jou niet als vader van mijn kinderen. dan te bedenken dat ze een jaar geleden diep ontroerd het tegenovergestelde zei.
Dus heb ik na een uur praten gezegd: dan moet je ook alle spullen weghalen en moeten we het kontakt verbreken. Ik ben verliefd, en alleen echt afkicken, cold turkey, helpt.
Maar mijn hart breekt. Ik vind het een soort verraad aan wat ik voor ons zag. Je breekt niet met iemand omdat ze haar eigen ziekelijke reflexen niet onder controle heeft. We hadden ook afgesproken dat er samen gesprekken zouden komen bij haar nieuwe behandelcentrum.
Blijkt dus ook te bedreigend te zijn.
Ik denk dat ik er goed aan doe alles aan haar over te laten, maar god, wat kost dat moeite. Ik kom ook nergens meer aan toe, half verdoofd en machteloos. Terwijl ik nu na 11 jaar onderwijs eindelijk es een keertje mijn bevoegdheid moet halen. Ik ben bang dat ik langszaam instort, in ieder geval wil ik mijn hart uitstorten. En natuurlijk het liefst bij haar, maar dat kan niet. Dan maar hier.
Tips of suggesties?