ik schrijf weer even omdat ik me knap beroerd en alleen voel. Er zijn van die momenten dat je gewoon het liefst wil terugvluchten in de armen van je ex... en dat kan dan niet... ik sukkel al een aantal maanden met mijn gezondheid en vanochtend moest ik naar het ziekenhuis voor een beenmergpunctie. Ik had het gevoel dat het een beetje beter met me ging, zat mezelf moed in te praten kom op je kan het je bent sterk. Een maand geleden had ik al een ander rotonderzoek gehad, en dat ging eigenlijk heel goed. Maar alle stress kwam er ineens uit en ik durfde gewoon echt niet, zat helemaal te hyperventileren! Ik ben helemaal trillend weer naar huis gegaan. Gelukkig was er wel iemand mee, ik was dus niet helemaal alleen, maar oh wat voelde ik me eigenlijk gewoon intens alleen! Mijn ex weet dat het qua gezondheid niet goed gaat en desondanks neemt hij de moeite niet om even te bellen hoe het gaat. Dan besef je dat wat eens een zo close hechte band was, gewoon helemaal niks voorstelde want als het er echt toe doet sta je er toch alleen voor. Gelukkig ben ik weer gekalmeerd maar moet binnenkort weer terug, ik hoop dat ik dan een afspraak kan maken dat ik wat verdoofd / versuft word want ik kan het er echt niet bij hebben.