Hey iedereen,

Afgelopen dagen heb ik niks gepost, maar wel gelezen.
Het is heel raar hoe ik me heb gevoeld, gewoon zo met weinig gevoel. Ik merkte dat ik zefs al kon glimlachen bij het lezen van oude e-mails van mijn ex-vriend. Gisteren was ik overdag zefs vrolijk op mijn werk. Ik heb het boek "als je je partner verlaat" bijna helemaal gelezen. Ik ben er heel bij mee, mij helpt het enorm. Het is echt een aanradertje. ik heb maar meteen een andere boek van haar besteld "eenzaamheid overwinnen"

Ik las ook in het boek dat je je woede moet ervaren om door het verwerkingsproces heen te komen. Ik voel geen woede, hoe kan dat nou? Ik heb gedacht dat dit komt omdat mijn ex-vriend en ik op een goede manier uit elkaar zijn gegaan, ik begreep waarom hij het uitgemaakt had. Ik was het er verstandelijk ook mee eens. We hebben op een bijzondere manier afscheid van elkaar genomen, dus ja je wilt dan ook niet kwaad worden op elkaar. Dat is niet terecht, we zijn er allebei in gestapt, het was eigenlijk een zinkend bootje (leuke uitdrukking die ik hier vandaan heb geplukt, weet niet meer van wie)....we hebben het geprobeerd, maar helaas....het is niet gelukt.

Nou wil het niet zeggen dat ik me ook niet kwaad heb gevoeld. In het begin had ik ook wel last van kwade gevoelens, soms naar hem, soms naar mezelf, maar ook naar mijn omgeving. HEt was alleen minimaal, ben ik het aan het wegstoppen? misschien kan ik niet goed met woede omgaan....ik weet het niet. Heeft iemand dit ook (of gehad)?

Gisteren dacht ik, misschien moet ik maar met ijsklontjes gaan gooien zoals in dat boek werd geadviseerd en komt er vanzelf wel iets van woede...of moet ik afwachten? Ik heb wat dat betreft geen geduld, ik wil hier doorheen en zo snel mogelijk ha!

Ik denk dan ook aan zo'n gedenkdag organiseren, me een hele dag in het verdriet laten verdrinken en dan verder gaan. Is het gek dat ik dit zo verstandelijk bekijk? ik weet het niet...

Het is alleen dat ik de controle wil houden over mijn gevoelens en me daar niet door wil laten beheersen.

Ik heb er nu wel vertrouwen in dat het goed komt...dat er een tijd komt dat ik niet meer om hem geef, hem kan laten gaan en verder kan gaan met mijn leven en misschien ook wel gelukkig kan zijn. Er zijn andere dingen in het leven die je geluk kunnen geven dan alleen een partner.

gisteren kwamen de traantjes wel en vanochtend ook even, ik breek hier zelf door heen door dus in mijn dagboek te schrijven.

ik denk wel veel aan hem, als ik wakker word, maar ook vooral de avonden. Op mijn werk kan ik daar gewoon niet aan denken, omdat mijn concentratie nodig is...en dat lukt dan wel. in de avonden mis ik hem erg. Ik heb me voorgenomen om echt het draadje door te knippen, dus ook niet effe langs zijn huisje gaan.....dit is nog moeilijk, want dat verlangen is er wel. Ik ben benieuwd of dat gaat lukken. Het niet bellen gaat oke, ik heb het onder controle al zou ik er veel over hebben om hem te spreken of alleen zelfs zijn stem te horen zondat hij weet wie er aan de andere kant is.
Ik doe dat niet, ik wil sterk zijn....wat me geholpen heeft was vooral sterk zijn voor hem, me niet laten kennen, als hij het kan, dan kan ik het toch ook. Nu doe ik het meer uit zelfbescherming. Niet aan het wondje krabben.

Verder zeg ik honderd keer per dag, het is voorbij, het is uit tussen jou en ...
Emotioneel kan ik het nog niet helemaal aanvaarden, hoop is er nog...maar het gaat de goede kant op.