daar ben ik weer.. het weekend is weer achter de rug, en heb het overleefd! met vallen en nog dieper vallen, maar gelukkig vanmorgen weer opgestaan!

heb het weekend gebruikt om tot mezelf te komen, en heb dat dan ook gedaan. heb nagedacht over het leven, over mijn ex, en over mezelf.

ik kwam al vrij snel op de gedachte dat het leven doorgaat, ook zonder mijn ex. en ik denk soms ook van: jah oke, zij is niet langer mijn vriendin en ik ben (weer) single. dit weekend heb ik echt genoten van het feit dat ik niks MOEST, maar zelf mocht kiezen wat ik wou doen. maar het verdriet en rouw om mijn geliefde is er niet minder om geworden.

ik merk ook dat ik een muurtje om mijn hart aan het bouwen ben, ik ben zo ontzettend diep gekwetst door mijn ex dat ik zoiets heb van, ik hoef geen vriendin meer. ik kan toch nooit meer zo ontzettend veel van iemand houden als van mijn ex? en als ik mezelf wel totaal overgeef aan een nieuwe liefde, hou ik altijd de gedachte dat ik niet meer zo gekwetst wil worden als dat ik nu gekwetst ben.
hoe kan je jezelf ooit weer openstellen voor een nieuwe liefde? en kan je je hart ooit nog wel zo open zetten en overgeven aan iemand terwijl je het verdriet om het verlaten al een keer mee hebt gemaakt?

vindt het ontzettend moeilijk om iemand waar je zo ontzettend veel van hebt gehouden, en waar je je leven voor zou geven (letterlijk) niet meer in mn leven te hebben. zoveel liefde gegeven, en ze wijst het af.
ik weet dat zij nog lang niet toe is aan een serieuze relatie, heeft ook een rebound gehad na onze break-up. ze is alle 'appels uit de boom der liefde' nu aan het uitproberen.

oke ik ben single... en hoewel er altijd voordelen aan 'het single zijn' kleven, zijn de nadelen toch overheersend op het moment. tuurlijk gaat het motto: 'geen hand vol, maar een land vol' hier op. maar ik merk bij mezelf dat ik bang ben om weer mijn hart zo voor iemand open te zetten, misschien soort van bindings/verlatings angst. herkent iemand dit?

bedankt voor het lezen! -Bedumcity-