Ik leerde mijn (ex) 1,5 jaar kennen, Hij is 12 jaar ouder en heeft 3 kinderen. Zijn ex was toen net een half jaar bij hem weg.
Ze ging al een tijd vreemd en liet hem alleen achter. Toen wij elkaar leerde kennen was het gevoel gelijk heel sterk. Ik heb zo vaak te horen gekregen dat hij nog nooit zoveel van iemand heeft gehouden en ik had dit gevoel ook nog nooit bij iemand gehad.
We hadden wel wat problemen, dit kwam door mijn verleden. En door onze verschillende levens.
Ik werk veel avonden en in het weekend vaak weg ook vanwege mijn werk.
Hij is manager van een groot bedrijf en hij vind carriere maken heel belangrijk.
Hij vond het werk wat ik doe eerst heel erg leuk en vond het ook niet erg dat we elkaar niet zo vaak konden zien. Maar dat ging al snel veranderen en begon vaak te zeggen dat het meer een hobby is en dat hij zo een relatie niet kan hebben dat hij vaak avonden alleen thuis is.
Ik ben na de zomervakantie 1 avond minder gaan werken dat we toch die avond bij elkaar konden zijn en de zaterdagavond en zondag de hele dag samen. Om het weekend waren zijn 3 kinderen er dan ook.
Hij heet het 2 x uit gemaakt omdat hij geen energie meer kreeg van onze relatie, steeds maar conflicten over hoe ik het leven sta en mijn werk kwam ook steeds weer naar boven.
Toch kwam hij steeds weer bij mij terug. En het gevoel was zo sterk dat wij niet zonder elkaar konden.
En probeerde steeds weer oplossingen te zoeken. Die oplossingen die mogelijk waren moest ik oplossen, in therapie gaan om mijn verleden te verwerken ( dit heb ik ook gedaan)maar ook straks mijn leven daar te gaan beginnen bij hem zijn kinderen en zijn werk. Ik zou dan nog minder moeten gaan werken, ander werk zoeken. Ik heb weleens gevraagd of hij die dag dat ik vrij ben ook eerder thuis kon komen.
Maar dat was onmogelijk met zijn functie. Hij kon niks inleveren.
De laatste tijd was ik niet meer mij zelf en had het gevoel dat ik niet gelukkig werd in deze relatie.
Het gevoel dat ik op mijn tenen moest lopen om aan zijn wensen te voldoen.
Mijn gevoelens waren en zijn altijd heel sterk gebleven en ik kan mij ook geen leven zonder hem voorstellen.
maar het moest echt anders gaan... Los laten kon ik hem niet.
Hij zei altijd dat ik net zo belangrijk was geworden dan zijn kinderen.
De laatste weken had ik steeds het gevoel dat er geen oplossingen meer waren waarin wij beide gelukkig zouden zijn. En ook aantal opmerkingen van hem deden mij veel verdriet.
Dit weekend zei zijn zoontje tegen hem dat hij vaker bij hem wou zijn maar zn mama had gezegd dat het niet kon wat hij moest vaak en veel werken.
Hij begon dit verhaal tegen mij te vertellen en zei tegen mij dat hij heeft gezegd tegen zijn zoontje dat zijn kinderen belangrijker waren dan het werk. En als hij hem vaker wou zien hij minder ging werken. Of hem van school kon halen die dag.
Ik kreeg toen een heel raar gevoel en ik werd een beetje boos omdat hij dit niet voor onze relatie over had.
En zei tegen hem dat ik dus op de 3de plaatst stond. En ik niet zo in een relatie wou zitten.
Nu werd ik voor egoist en alles uitgemaakt en hij wou mij nooit meer zien en spreken.
Nu heb ik hem een paar dagen niet gezien gesproken en waarschijnlijk zou dit ook nooit meer gebeuren ben ik bang.
heb steeds het gevoel dat ik hem moet bellen smsen mailen maar zijn woorden blijven steeds in mijn hoofd zitten dat hij mij nooit meer wil zien.
Ik zie het allemaal niet meer zitten en voel me nu zo verdrietig.