Een naar weekend, afgelopen vrijdag hebben we dan echt getekend om te scheiden. Ik dacht dat ik dat wel aan kon, ben al zover gekomen, maar dit is het dus echt. Ik dacht dat het gewoon een opluchting zou zijn, maar nee, denk nu constant aan hem, het laat me in eens niet los.
Ik krijg verhalen van anderen te horen over wat hij allemaal doet en wanneer ze bij hem blijft slapen, dacht dat het me niet boeide, maar waarom doet het dan zo'n pijn.
Ik wil niet meer terugvallen, maar het gebeurt wel.
Hij is hier geweest, is gewoon zoals hij voor al dit gedoe was, gewoon weer de oude. De man waar ik ooit verliefd op werd. Ben ik dan te snel met mn conclusies geweest, had ik hem meer tijd moeten geven??
Is enthousiast over mijn huis en de hond die ik nu heb, verteld gezellig over zijn werk. Zegt me dat ik er goed uit zie???
Hij is blij dat zijn kinderen nu wat vaker bij hem komen, maar hoort ze ondertussen uit over de man die ik af en toe zie, zoals, ziet mama hem vaak, komt hij vaak thuis, blijft hij slapen, waar woont hij, enz enz.
Ik weet het allemaal niet meer, wordt daar zo onzeker van pfff, Ik had toch alles op de rit, was toch zo zeker van mezelf.
Lastig en vervelend, ik wil gewoon verder met mijn leven meer niet.