Geluk in het spel, maar weer niet in de liefde…
Even mocht ik proeven van iets waarvan ik dacht dat het weer het mooiste van de hele wereld was.
Compleet ondersteboven, compleet van de kaart…
Maar weer gebroken, ik was het niet…ja, even maar
Vertrouwen, liefde, wederzijds geluk…is het nog te vinden?
Elke keer die zelfde gedachten, nee jij toch niet.
Maar ja, ook jij breekt mijn hart, nog voordat ik me kan binden.
Pissig, kwaad, gefrustreerd en gebroken..
Verliefd dat was ik, en nu weer gestoken.
Rot toch op! Pleur toch op, je verdient me niet!
En daar zit ik weer, wederom alleen…geen liefde meer om me heen.
Opgesloten met mijn eigen pijn en verdriet.
Klote! Kut! Tering! Tyfus!
Frustratie moet eruit! Alles moet naar de klote!
Ja! Ik wil revanche! En die zal ik krijgen!
Maar wat heb ik er aan, wat wil ik er mee bereiken.
Tenslotte hou ik nog van jou, en zou ik alles voor je willen doen…
Voor altijd zou ik met je willen zijn, net zoals toen.
Maar nooit kan ik het nog vertrouwen, jouw gevoel.
Pure liefde, ware liefde, dat is wat ik bedoel.
Niets was voor mij onmogelijk, en voor jou blijkbaar ook niet.
Want al snel bij een eerste nieuwe ontmoeting, was het voor jouw gevoelens voor mij al dodelijk.
Dus ajuus, tot ziens en veel plezier…dat je er vroeg of later nog maar heel veel spijt van mag hebben, maar dan gooi ik mijn deur dicht en staat hij niet meer op een kier.