Dankjewel Evee. Voelt goed!

Lieve Jeanette,

Ik begrijp je angst. Het is idd een hele omslag naar een leven alleen als je zoveel jaren samen geweest bent met iemand. Maar ik ben wel van mening als er geen sprake meer is van liefde dan kun je beter uitelkaar gaan en zelf gelukkig worden of een nieuwe relatie aangaan als de tijd daar rijp voor is. Mijn man heeft me verlaten maar ik heb wel tegen hem kunnen zeggen dat hij voorzich zelf moest kiezen. niet bij mij moest blijven omdat ik nog wel van hem hield, heel veel zelfs.Dat is dan ook de enigste reden dat ik die zin over mijn lippen kon krijgen. Zelfs nu ik het typ komen de tranen weer. Ik wil ook dat hij gelukkig wordt. Hoe moeilijk dat ook is. Hij kan mij niet meer gelukkig maken.... ik heb niks aan een man die niet voor de volle 100% voor mij gaat. Hoe pijnlijk dat ook is... het raakt je inderdaad diep tot op het bot.
En over de vriendschap. Ik hoop over een tijd... misschien wel jaren dat ik normaal met hem kan praten en eventueel vriendschappelijk om kan gaan. Want ik ben w el een deel van zijn geweest en we kennen elkaar door en door. Maar blijkbaar kunnen we elkaar niet geven wat we nodig hebben in een huwelijk... Hoe triest ook.
Het zal tijden duren voordat dat mogelijk is. Maar ik laat die kans niet geheel onmogelijk. Ik hoop zelfs dat er na verloop van tijd een vriendschap ontstaat. Het is namelijk een ontzettende lieve man met een groot hart. En daarom zit ik nu ook veel erg te janken tijdens het typen.
De eenzaamheid die ik voel is soms niet te beschrijven en ik hoop dat die keren minder worden. Wel had ik natuurlijk meer gehoopt op een arm of een knuffel om me heen.
Ik wens je veel wijsheid in de keuzes die je moet maken. Volg je gevoel en maak van je hart geen moordkuil!

Liefs Jans