Dag iedereen...

Ik ben in feite op deze site terechtgekomen omdat ik het op een ogenblik moeilijk had... Zoals iedereen zeker?

Een korte voorstelling:
Mezelf: eind 20er en homo. Woon nog steeds bij mijn moeder (uit financiele overwegingen: thuis verlaten = iets kopen). Mijn moeder kan het niet aanvaarden dat ik op mannen val, dus iedere man die te dicht in mijn wereld komt, is slecht. Communicatie is er totaal niet, ik beantwoord zelfs geen gesprekken als ik thuis op gsm gebeld word. Daarnaast ben ik zoals vele gays al genoeg bedrogen geweest (relatie van 4 jaar die constant zo was blijkbaar).

M'n expartner: Een man die 10 jaar getrouwd is geweest (met een man). Ik heb de scheiding, verkoop van huis en zo nog meegemaakt (sommige dingen van verderaf). Ze zijn 9 maanden uit elkaar, terwijl wij reeds 5 maanden samengeweest zijn. Daarnaast draagt hij ook nog pijn mee uit zijn kindertijd (aggressieve stiefvader, verslaafde moeder, in de steek gelaten, opgevangen geweest door grootmoeder die het niet kan pikken dat hij homo is,...). Tenslotte heeft hij ook een bloeiende zaak (waar zijn ex ook werkt) waar hij zichzelf niet echt meer kan in vinden.

De combinatie van alle bovenstaande dingen veroorzaakten gedragsveranderingen tegenover mij (minder dankbaarheid voor de dingen die ik deed, minder interesse in mij, minder respect, minder intiem contact). Praten hierover deden we bijna niet (hij liep altijd rond met een smile op zijn gezicht). Telkens we er toch probeerden over te praten, sloeg hij volledig toe. Op een morgen ben ik beginnen roepen aan de telefoon omdat ik moeite had om hem te vertrouwen omwille van een feit... Dat was het keerpunt, voor hem was de relatie (tijdelijk) gedaan.

Ondertussen zijn we 6 dagen verder... De eerste dagen heb ik me opgesloten (daarbij de problemen thuis: 'geen gejank voor een man, had het nu nog een vrouw geweest'), de laatste 2 dagen (op advies van zijn exman) gedraag ik me positief en opgewekt als we contact hebben.
Op elk uur van de dag wil ik hem bellen, een deel uit steun voor de moeilijke periode dat hij doormaakt (en poging om al zijn problemen te verwerken), een deel omdat ik hem gewoon mis.
Ondertussen heb ik besloten professionele hulp te zoeken (en voorgesteld aan hem om dat ook te doen, alleen en misschien na een eindje samen; dat voorstel werd afgekaatst... hij zit nog niet diep genoeg volgens zichzelf om hulp te zoeken). Mijn eerste afspraak is morgen...

Mijn grootste probleem is nu het niet aanvaarden van de breuk en het blijven contacteren: ik beschouw hem nog steeds als mijn vriend en heb dat (enkel vandaag nog niet) ook duidelijk gemaakt tegenover hem. M'n facebook instellen als vrijgezel is niet aan de orde. Contacteren omwille van m'n egoisme (mis je zo stijl) en omwille van het feit dat ik graag weet dat alles 'goed' gaat en als hij aan zichzelf kan werken, hoe ver hij al staat, ect.

Tenslotte weten (en hebben we ook besproken) dat we elkaar graag zien en missen, alles super was tot z'n problemen bovenkwamen... Hij moet eerst met zichzelf in het reine moet komen... Dat maakt het mij niet zo makkelijk... Ik wil dat onze relatie zo blijft en hij zit met zoveel andere dingen..

Volgende maand hadden we een reis gepland, tickets betaald, ect... Samengaan vormt voor hem geen probleem, maar ik ben bang dat ik terug een 'scene' zal maken dat ik hem wil als partner en dat de breuk dan definitief zal zijn...

Jullie denken misschien, na 5 maanden... In onze 'janettenwereld' komt het zelden voor dat mensen dezelfde waarden hebben op vlak van relaties (trouw, eerlijkheid, openheid,...)

To be continued zou ik zeggen...