gebroken

afbeelding van Gast

Donderdag 17 oktober.. De dag. De dag dat ik een test deed en erachter kwam dat ik zwanger was. .
Sindsdien is er geen dag voorbij gegaan zonder huilen.. Zonder intens verdriet. .
Het komt elke keer uit mn tenen. .
Ik voel me echt super eenzaam. . Met hem is het vaker uit geweest en voelde ik me ook wel eenzaam maar dit x is het anders. .
Alles is intens.. Ik heb geen vriendinnen. . Alleen maar vrienden. . En stuk voor stuk vinden ze een leuke meid en zijn ze gelukkig. . Ik zit weer op zondag alleen. . En hij is weer bij me weg..
Ik weet niet eens meer of ik nou huil om hem of om mn kindje. .
Ik kwam hem gisteren tegen. . Hij fietste en ik liep.. Ik weet niet of hij me zag. .
Mn hart stond even stil maar verder deed het me bijzonder weinig. .
Alles voelt leeg. . Alles voelt koud. . Alles voelt doelloos. .
Ik lig nog steeds in mn bed en heb geen idee waarom ik dit zou komen. .
Ik heb vanmiddag afgesproken met zijn ouders.. Om het af te sluiten met hun. .
Ik ben heel erg bang dat ik in een depressie raak. .
Ik woon alleen. .
Ik zit erover na te denken om even een weekje bij Mn ouders te logeren. .
Wat denken jullie wat handiger is?
Alvast bedankt

afbeelding van Willie

Hoi cheezie

Als je bang bent voor een depressie en je je eenzaam en alleen voelt, zou ik inderdaad iemand opzoeken. Al is het maar voor wat afleiding. Even niet de hele dag met je eigen gedachtes zitten, even ergens anders over kletsen. Ik zou je nu ook aanraden om uit bed te gaan (anders krijg je van die doorligplekken ook Knipoog ) om even wat anders te doen. Zet een film op, eentje die je misschien al kent maar die je redelijk emotieloos kan kijken, een domme comedy die je niet aan hem doet denken. Eet wat, ga onder de douche. Vergeet niet jezelf te verzorgen. Je kan zwelgen in het verdriet, probleemloos waarschijnlijk. En dat is voor even niet erg en heel begrijpelijk. Maar doe het niet te lang. Denk vooral ook aan jezelf, Cheezie. Hoe nutteloos het soms ook voelt, zet voorzichtig die stapjes. Ik zal niet beweren dat je je dan stukken beter zal voelen, maar misschien een heel klein beetje. En misschien heb je dat kleine beetje nu wel harder nodig dan een grote stap.

afbeelding van hortensia

@Cheezie

Hey Cheezie,

Het is ook ongelooflijk zwaar waar jij nu doorheen gaat ... er zijn ineens zoveel dingen die jij een plekje moet gaan geven, die zo ongelooflijk veel pijn doen...
Ik denk dat het goed is om naar je ouders te gaan , het fijn zal zijn mensen die zo vertrouwd zijn om je heen te hebben ook om een beetje ritme te houden zo door de dag ...
Mss zal je merken dat het je ook kan aanvliegen , dat je ineens weg wilt als je daar bent...geef daar niet aan toe als dat gebeurt. Want geloof me zodra je thuis bent wil je weer terug en snap je zelf niet waarom je dat deed.
Ik hoop dat je een beetje tot rust komt bij je ouders , heel veel sterkte en liefs !