Nu is het alweer bijna een jaar uit.

Mijn allereerste, échte liefde heeft me zo erg gebroken. Van binnen en van buiten. Alleen voor dat meisje waar hij nog geen week mee heeft gehad, moest dat onze relatie kapotmaken?
Hij was de enige in mijn leven, nee, hij IS de enige in mijn leven die me zo goed kan doorzien... Die weet wanneer ik lieg, of huil vanbinnen, wanneer me iets dwarszit.

En dan kom ik hem tegen en dan vraagt hij hoe het gaat en zo, dan zeg ik 'super' om te laten zien dat ik prima zonder hem kan leven... Dan lieg ik weer dat ik iemand heb of zoiets, dan kijkt hij me aan ... maar hij zegt niets.

Ik kan niet zonder hem leven. Ik had al mijn hoop al mijn geluk op ons gebouwd, ik ging er zo 100% voor, mijn leven was hem en ik was gelukkig...

En ik wil hem loslaten nu, accepteren, maar ik kan het niet... Het lukt gewoon niet...

Maar ik zal voor hem vechten. Ook al is dat misschien heel erg nutteloos.