Hallo allemaal,

Dit is mijn verhaal. Ik ben Farfalla, 'vlinder', en mijn alter-ego is op dit moment meer wat ik wil zijn, dan wat ik ben. Ik doe hard mijn best om in die rol van vrolijke, sterke, onafhankelijke vrouw te blijven; iets dat ik ergens vast nog wel ben - en ongetwijfeld voor mijn omgeving nog altijd ben. Vreselijk in de put raken, door een ex-vriendje notabene, past niet bepaald dat ik van mezelf gecreëerd heb. Ik wordt niet verlaten maar ik verlaat, liefst met opgeheven hoofd en een minimum aan tranen. En toch ben ik op dit moment verlaten, vóel ik me verlaten vooral, en dat doet zoveel pijn, dat ik nauwelijks nog in staat ben te functioneren.. Vergeef me daarom dat ik jullie met mijn verhaal lastig val; aan de 'echte wereld' toe te geven dat het voelt of ik bezwijk zou op dit moment een knieval zijn, die ik (nog) niet kan maken. In de hoop op een een beetje steun, een blik van herkenning, een bruikbare tip of gewoon een luisterend oor (of liever; een lezend oog).. dankjulliewel alvast!

Mijn ex-vriendje, L. zullen we hem noemen, was twee en een half jaar lang lang mijn vriendje, en is het nu een half jaar niet meer. Mijn ex-vriendje was voor mij maar liefst vier en een half jaar lang het vriendje van V. L. en V. zijn zg. 'high school sweetheards' en delen hun halve middelbare schooltijd, al hun vrienden en dik twee jaar van hun studietijd. Tot L. mij leerde kennen en verliefd op mij werd - hopeloos, heftig en onhoudbaar, in zijn eigen woorden. Tegen mijn gewoonte in, werd ik ook verliefd op L. Tot over mijn oren, want vanaf het begin hield ik zoveel van hem dat ik me ongenadig kwetsbaar voelde. Zo kende ik mezelf niet, het maakte me onzeker maar ook vreselijk gelukkig. Een relatie, ongeremde openheid, 1+1=3, duizelingmakende verliefdheid; tot die tijd waren dat kleffe cliché's waar ik me graag verre van hield. L. prikte daar doorheen en hoefde er niet eens moeite voor te doen. Zonder schroom durfde ik zelfs tegen mijn vrienden over mijn verliefdheid te vertellen.
Maar er was ook onzekerheid, een woord dat pas vanaf het moment dat ik L. leerde kennen echt in mijn woordenboek voorkwam. Het gevoel van kwetsbaarheid overviel me af en toe, en vooral wanneer ik dacht aan V., L's eerste liefde, waar hij dat allesoverheersende gevoel (voor mij compleet nieuw) al eens eerder bij gehad had. V. verdween namelijk niet uit L's leven. In zijn woorden was zijn een vriendin voor het leven, waar hij onmogelijk afstand van kon doen. Mijn rationele ik wist natuurlijk dat dat waar was, en bovendien volstrekt gerechtvaardigd. Mijn jaloerse ik echter, was op haar hoede (maar probeerde dat voor alles te verbergen) bij alles wat de twee ex-geliefden ondernamen. Dikwijls onterechte opwinding, en minstens net zo erg als aan hun contact, ergerde ik me aan mijn eigen jaloezie. Maar toch was er die keer van het onnodig lieve kado, het onnodig uitbundige etentje en het onnodig verzwegen lange telefoongesprek. Allemaal vriendschappelijk, in L's woorden, maar niettemin stak het - en bleef het steken.
Een half jaar geleden ging het uit tussen V. en haar toenmalige vriendje. Weer schrok ik - vooral op de avond dat hij naar haar toe ging om te praten - onnodig lang te praten, vond ik. In de twee weken die volgde werd L. lusteloos, verdrietig en stil. Zo stil, dat ik na twee weken vroeg om onmiddelijke opheldering - want zo wilde ik niet verder. Hij ook niet, zo bleek. Zonder al te veel te (willen) verklaren, gaf hij aan dat het tussen ons over was, wat hem betreft. Ik dacht uiteraard meteen aan V., maar met de grootst mogelijke stelligheid zei hij dat dat er volledig los van stond. Ik geloofde hem, en in de maanden die volgde wees alles erop dat hij inderdaad (dat was zijn summiere verkaring voor onze breuk) vooral met zichzelf in de knoop zat. Wij hielden contact, want hoezeer ik ook probeerde afstand te houden, miste ik hem als vriend. Ik ben niet bepaald een open boek en de enige bij wie ik dat wel wilde en kon zijn, kon ik eenvoudigweg niet missen. Hij klampte zich ook aan mij vast, onze gezamelijke interesses leken waardevoller dan ooit en we belandden verschillende keren in bed. Helaas. In een laatste poging de touwtjes voor deze ene keer in handen te houden, liet ik hem weten dat de sex wat mij betreft definitief voorbij was. Tegen mijn gevoel, maar met alle wiskracht en het verstand die ik in me had en dat voelde ondanks alle tegenstrijdigheid goed. Eindelijk was ik er klaar mee, althans dat dacht ik.
Een week geleden bleek echter dat ik nog altijd kwetsbaar ben - veel kwetsbaarder dan ik ooit gedacht had te zijn. Door een bizar toeval kwam ik erachter - L. en ik hebben nog altijd een hecht, maar zo casual mogelijk contact - dat L. inmiddels alweer een paar weken aan het rommelen is (lees; sex heeft) met een meisje. Die gedachte had me waarschijnlijk sowieso flink doen schrikken, maar het werd nog erger. De nieuwe liefde bleek tevens een oude liefde, namelijk V. Ik ben door dit nieuws volledig uit het veld geslagen. Alles wat wij samen hebben meegemaakt, staat opeens op losse schroeven en lijkt volledig waardeloos. Alle momenten waarop ik eerder argwanend was passeren opnieuw de revue, en in plaats van me te schamen voor mijn jaloezie, schaam ik me nu voor mijn naïeviteit. Waarom heb ik me in godsnaam niet sterker opgesteld en heb ik hem vanaf het begin niet de deur gewezen?

Ik ben volledig in paniek. De gedachte aan L. die intiem is met V., die zijn oude leventje weer oppakt - waardoor het lijkt of ik er nooit geweest bent - is confronterend en vernederend. Nog vernederender is de gedachte dat hij dat oude leventje misschien wel nooit helemaal heeft losgelaten. Het voelt of ik een paar jaar van mijn leven - en een nog veel groter deel van mijn ooit toch sterke persoonlijkheid - heb weggegooid, voor niets. Tegelijkertijd en ik boos op mijn eigen hulpeloosheid nu. Ik weet het echt even niet meer..

Een kus.