Het is al weer even geleden dat hij me vertelde dat hij gevoelens had voor een ander. Dit bericht kwam niet als donderslag bij heldere hemel. Ik heb zijn verliefdheid vanaf het begin mogen meemaken. Hoe ik het zo ver heb laten kunnen komen? Mijn vorige relatie had er voor gezorgd dat ik erg onzeker was en heeft mijn vertrouwen erg beschaad. Ik kon aardig jaloers zijn en ik probeerde in deze zelfde tijd te werken aan mij zelf en probeerde dus open te staan voor de situatie. Dat hij in deze periode bezig was om zijn verliefdheid te voeden, was het laatste wat ik van hem verwacht had.

Dit zijn 6 zware maanden geweest. Ik keek toe hoe hij bezig was zijn uiterlijk te verbeteren, hoe hij naar borrels op werk ging en iedere keer tot het eind bleef, hoe hij stiekem begon met zijn telefoon en mail, hoe hij alleen ging stappen, maar ook hoe hij een kratje in de auto had staan met schone kleding en zijn toilettas om zich op te frissen. Wanneer ik het zo terug lees denk ik direct vanuit de derde persoon. Het was zo overduidelijk. Dat was het ook, ook voor mij in deze periode. Echter hij bleef ontkennen dat het zo was. We zijn dan ook meerdere keren wezen stappen met elkaar. Hiermee hoopte ik te zien dat er niets aan de hand was en dat ik rust zou krijgen. Nou dat is dus mislukt.

Ik ben vervolgens uit huis gegaan met de hoop dat hij mij zou gaan missen, maar ook in de hoop dat hij zou gaan inzien dat dit een sprong van een kat in het nauw was. Het kind in kwestie heeft nu niet echt een leuke, vriendelijke uitstraling en haar karakter komt hier ook niet bij in de buurt. En hier ben ik blij om, maar dat maakt het wel dat ik het totaal niet begrijp.

Als klap op de vuurpijl zijn we nog een keer wezen stappen. Ik zou bij hem blijven stappen (dit was 5 dagen na de mededeling). Ik kwam binnen in ons oude huis en ging bezig met de rommel opruimen. Er zouden vrienden komen en wilde hem hiermee helpen. Ik stuitte op een tas met rommel. Deze rommel kwam uit de auto. Bij het leeghalen van de tas, kwam ik een aangebroken pakje condooms tegen... Hij ontkent het nog steeds dat hij er ook maar wat mee gedaan heeft, echter het ik inmiddels 3 verschillende versies van excusen gehoord, waarvan er geen 1 geloofwaardig is en daarnaast was zijn lichaamstaal op het moment van confrontatie nu ook niet best. Wanneer ik dus eerlijk naar mijzelf ben, weet ik dus genoeg..

Na een maand kwam het telefoontje, dat we het misschien toch nog maar samen moesten proberen. Door apart te gaan wonen kwamen er wel erg veel kosten bij kijken.. Dit heb ik afgeslagen. Ik had hem al aangegeven dat hij meer dan 100% zijn best moest doen om me terug te krijgen, omdat hij mijn vertrouwen nu nog meer kapot had gemaakt. Als argumentatie over kosten beginnen, deed mij nog meer pijn.

Een week erna heb ik hem opgebeld, afspreken deden we al niet meer, zelfs niet bellen, alleen maar appen, omdat meneer het te moeilijk vond om te zien dat ik zo veel verdriet had. Dit viel mij in deze maand ook erg zwaar. Het voelde als omgedraaide wereld. Hij was verliefd geworden op een ander, niet ik. Maar een beetje steun na 5,5 jaar samen geweest te zijn, ho maar. Ik had hem dus opgebeld om aan te geven dat ik niet meer verder wilde. Mijn gevoel uiteraard nog wel, maar ik kon echt niet meer en met mijn verstand wilde ik ook niet meer. Ik voelde me als een zielig hoopje wachten totdat hij misschien zou inzien dat hij een domme mistap had gemaakt. Daarnaast had ik me intussen ook bedacht dat als hij op zijn knieeen zou gaan om te smeken of ik hem terug zou willen, dit voor mij ook echt niet meer zou werken. De jaloezie waar ik eerder last van had in onze relatie, zou nu alleen maar erger worden, omdat hij het zo lang voor zich heeft gehouden dat hij verliefd was geworden op een ander en het pas vertelde toen hij er echt niet meer onderuit kon. Het moment dat we dus ook niet meer samen er aan konden werken.

Inmiddels zit ik nu in een andere tijdelijke woning en heb ik mijn nieuwe appartement in het vooruitzicht.
Ik was in de veronderstelling dat alles wat beter ging lopen en dat ik me wat beter begon te voelen. Tot het moment dat ik te horen kreeg dat de oplevering van mijn appartement 1 maand uitgesteld werd.

Ik merk de laatste dagen dat ik erg depressief kan zijn, zo erg zelfs dat ik van me zelf schrik. Hier had ik niet helemaal op gerekend en dit is dan ook de reden dat ik toch maar een blog achterlaat. Ik weet zeker dat het straks een stuk beter gaan wanneer alles is afgerond, maar dat duurt nog minimaal 3 maanden. In deze 3 maanden moet ik een hoop regelen voor mijn nieuwe appartement, maar ook voor het zoeken van een woningruimte voor deze overbrugging. Het afhandelen van de gezamelijke spullen enzovoorts.

Vanwege het depresive gevoel ben ik op internet gaan zoeken naar de fases welke je kunt doorstaan bij het verwerken van liefdesverdriet. http://www.sochicken.nl/liefde/de_5_fasen_van_liefdesverdriet.html
Het is natuurlijk maar net waar je zelf in wilt geloven, maar dit gaf mij enigzins hoop. Fase 3 sluit op dit moment het best aan. Dit zou betekenen dat dit stuk het zwaartst is, maar dat er binnenkort betere tijden aan gaan komen en dat ik dan het rottigste stuk achter me kan laten :-)