Natuurlijk, ik mis mijn ex. Het sluimert aan de oppervlakte, maar lang niet zo heftig als de allereerste week. We hebben hele mooie momenten gehad, fijne vakanties, heerlijke seks en lekker eten. Maar dat betekend niet dat ik dat met geen enkel ander meisje op aarde kan doen. Dat was mijn hele punt. Ik idealiseerde de relatie tot een zekere hoogte dat ik alleen maar voor me zag hoe we samen op vakantie gingen, in Amsterdam woonde en gepassioneerd vreeën. Maar dat was een ontzettende illusie ben ik eindelijk achter gekomen. Dit door het feit dat het eindelijk is doorgedrongen dat onze relatie eigenlijk meer slechte kanten had dan goede kanten (klinkt misschien heel negatief, but let me explain.)

De relatie is heel goed begonnen, leuke tijden gehad samen, alles was nieuw, verschillende studies deden we. Zoals je van elke nieuwe relatie zou verwachten, spannend, leuk en fijn. Tot op het punt dat we samen gingen wonen. In het begin ging het goed, maar naarmate de tijd vorderde begon ze steeds meer de controle te hebben. Ze ging steeds meer op mij letten en of ik wel genoeg studeerde. Deels kwam het ook van mijn kant dat de studie niet lekker liep (kut om het maar even zo te zeggen), maar deels kwam het ook zeker van haar kant. Ze was elke dag aan het fitten of ik wel genoeg deed. Dat in combinatie met mijn eigen laksheid heeft geresulteerd in het feit dat ik het niet gehaald had. Het stimuleerde elkaar, en haar gefit heeft averechts gewerkt. Met dat welgestelde feitje heb ik haar geconfronteerd. Het enige wat daar uit kwam was dat het aan mij lag. Zo begon het, op die manier en zo is het ook door de gehele relatie gegaan. Het lag aan mij. Ze heeft letterlijk een keer gezegd dat ze "mijn problemen belangrijker vond dan haar eigen problemen", van daaruit heeft ze een "shortlist" gemaakt en mij GESMST vanuit Zweden met "dingen die ze aan mij veranderd wilde zien" en als gevolg van die shortlist heeft ze mij GESMST dat ze een ultimatum stelde, "als het niet goed zou gaan met mijn opleiding deze keer, dat ze de relatie zou verbreken". Dit allemaal vanuit Zweden, (toen ze op vakantie was) zonder dat ik ook maar een weerwoord kon hebben (ik kan had geen zin in een sms ruzie.)

Ze was: rechtlijnig, controlefreak, perfectionistisch en bemoederend (letterlijk in die volgorde.)

Alles bij elkaar genomen is het heel erg eenrichtingsverkeer geweest (natuurlijk heb ik mij ook niet altijd even lekker gedragen, en daar heb ik ook heel erg veel spijt van.)

De eye-opener van dit verhaal is eigenlijk. Ten eerste: er zijn heel veel leukere meisjes die hier op de aardbol rondlopen. En ten tweede: als ze het allemaal op een nette en volwassen manier had gedaan (niet zomaar op straat zetten zodat ik mijn huis, baan, inkomen, relatie en toekomst in Amsterdam kwijt zou raken. Om mij vervolgens zwart te maken, iedereen tegen mij opzetten en te gaan liegen.) dan had ik haar heel erg veel meer gemist, dan had ik waarschijnlijk nu nog steeds huilend in een hoekje, kon ik niet goed eten en was ik depressief geweest. Dan was ik futloos en lusteloos geweest. Daarentegen ben ik er veel sterker uitgekomen en leer ik nog steeds van het proces liefdesverdriet genaamd.

Nog een belangrijk ding, niet alleen voor mezelf: hoe lang de zwart geasfalteerde weg ook lijkt, je komt er onherroepelijk sterker uit, als je maar de wil en durf hebt om te dromen over een mooie toekomst (met of zonder die persoon in kwestie.)

Heel veel sterkte iedereen, laat ze een poepie ruiken!

Liefs,

Jonne

"Someone's beauty is defined by how much every individual love's himself"