september 2004 : via chatbox leerde ik een gescheiden vrouw kennen met 2 kinderen, inwonend bij haar. Zelf was ik toen ook reeds 4 jaar gescheiden. Dus geen banden meer met het verleden.
Omdat we beide van dansen houden maakten we een afspraak in een dancing in de buurt. En ja, het klikte van het eerste moment dat we mekaar zagen, spraken en samen dansten. We werden snel verliefd een mooie en intense liefde en het was duidelijk voelbaar wederzijds. Na een aantal maanden van samen uitgaan en mekaar bezoeken zijn we gaan samenwonen, een prachtige tijd. Ook met haar kinderen was de verstandhouding goed, ze lieten me zelfs voelen dat ze hun eigen papa minder graag hadden dan mij en beslisten zelf om de weekends dat ze normaal naar hun papa zouden gaan, niet meer zouden gaan om samen met hun mama en mij te genieten als een gezin. 2 jaar nadien kwam er onenigheid door een pleegkind dat ik elk jaar liet op vakantie komen, al 10 jaar lang. Ik kon dit pleegkind niet aan zijn lot overlaten en we zijn toen weer apart gaan wonen. Ongelooflijk veel pijn en spijt heeft me dat gekost. De liefde die ik voor die vrouw voelde en nog steeds voel maakte mij kapot. We hielde wel contact via gsm, en heel zelden ook via de chat, en ik heb haar menig maal gezegd dat ik haar ongelooflijk graag zie, van haar hou . Haar antwoord was dan dat ze mij geen valse hoop wou geven en dat haar kinderen haar niet konden delen. Ze antwoorde ook nooit op de vraag of ze mij al dan niet nog lief had. Soms zagen we mekaar nog wel eens in de dancing waar we mekaar voor het eerst hadden ontmoet en een dansje deden we dan ook nog wel eens samen, doch ze wou niet meer dan gewoon vrienden blijven. Bijna 2 jaar nadat we uit mekaar waren gegaan, februari dit jaar, zag ik haar weer in die dancing en werdt zij het hof gemaakt door een man, die ik tamelijk goed ken en waarvan ik weet dat het een vrouwen versierder is. Nu ben ik helemaal geen jaloers type en zou haar zeker het geluk gunnen met een andere man al zou het me wel heel erg pijn doen. Doch de reputatie van die man kennende kon ik het haar niet aandoen om haar niet op de hoogte te brengen van zijn levenswandel. Ik heb haar dan dezelfde nacht nog een sms gestuurd om te zeggen dat ik dringend met haar wou praten. Niet dezelfde nacht , maar wel de ochtend er na belde zij me op en heb haar dan ook verteld wat ik dacht en wist. Zij is dan even later tot bij mij gekomen en bevestigde mijn verhaal dat ze ook het vermoeden had dat hij gewoon een spelletje aan het spelen was. Wanneer ik zegde dat ik eigenlijk niet het recht had om me met haar leven te bemoeien en me daarvoor verontschuldigde zei ze dat ze me dankbaar was omdat ik haar de ogen had geopend, ze heeft zelf alle contact met die man direkt verbroken. Een week later werd ik ziek en kon het huis niet uit om naar de winkel te gaan of naar de apotheek voor mijn medicatie. Zij is dan bij mij de voorschriften komen halen, deed boodschappen voor mij en bracht me zelfs eten. Na enkele bezoeken die ze mij bracht kwamen we weer dichter bij mekaar tot ze in mijn armen belande en toegaf dat ze mij ook nog steeds lief had en me ook enorm had gemist. Zo zijn we dan 5 maanden weer samen geweest, we woonden wel niet samen, maar ik was veel daar. Doch steeds meer begon ik het gevoel te krijgen dat ze me weer aan de kant wou schuiven, ze stuurde smsjes dat ze die avond liever eens alleen zou zijn met haar kinderen. Waarvoor alle begrip, en dat gunde ik haar. Doch deze sms jes kwamen steeds vaker voor, tot ik haar vroeg wat er eigenlijk mis ging, want dat gevoel kreeg ik. Haar antwoord was dat ze in de knoop lag met zichzelf en even tijd nodig had. Hiervoor ook alle begrip. Haar zoon, die ik elke week ging halen om wedstrijd te vissen vond ook dat zijn mama raar deed de laatste tijd. Toen kreeg ik een telefoontje van haar dat ze eigenlijk liever nog gewoon vrienden wou blijven met mij, en als ik het niet zag zitten om de zoon te gaan halen om samen te gaan wedstrijd vissen, dat zij hem dan wel naar de vijver zou brengen. Nu heb ik met die jongen een hele goede band en ik zou hem wel blijven komen halen, wat ik trouwens nog altijd doe nu, doch ik ga niet meer binnen, haal die jongen op aan de deur en zet hem er 's avonds ook weer af. Ik dacht daarmee dat het minder moeilijk zou zijn voor mij om er over heen te geraken, want ik zie die vrouw echt ongelooflijk graag, ja, ik hou echt van haar zoals ik nooit van iemand heb gehouden en ook niet meer zal kunnen houden. Af en toe zie ik haar nog wel eens en ze is steeds even vriendelijk, maar de wonde wordt er steeds maar pijnlijker door. Ze wil zelfs samen met mij zelfs nog danslessen gaan volgen en toen we dat bespraken liet ik haar voelen dat ik haar nog steeds heel graag zie, doch het enige wat ze antwoord is dat ze mij geen valse hoop wil geven. Ik weet echt niet wat ik moet doen om weer een leven te hebben, ik ga er gewoonweg aan kapot dat ik haar niet de knuffel kan geven die ik zou willen geven, dag en nacht denk ik aan haar, verlang ik naar haar. Kan ik nu die elke band verbreken met de vouw waar ik van hou door elk contact te vermijden, door haar zoon waar ik ook van hou niet meer te gaan halen om samen te gaan vissen om zo toch maar te proberen die vrouw te vergeten. Neen, ik wil haar niet vergeten, ik hou van haar !!!