Tja het is dan rond een uur of 22:00 en je denkt.. ow shit ik moet nog wat eten. Honger heb je niet maar om toch enigzins wat ritme op te bouwen doe je het toch maar.
Je loopt de lege woonkamer in.. praat effe tegen de hond die naast je komt te zitten in de hoop dat er iets valt. Vervolgens begin je aan je piepmaaltijd (je weet wel de magnetron maaltijd) Ik ga in de woonkamer zitten en begin eraan.. Tijdens dat eten kijk je om je heen.. wat je ziet is die lege stoel. Ik vraag me af hoe zij die tijd doorkomt. Zou ze dan echt zo happy zijn nu? en gewoon lekker onderuit gezakt zitten op de bank, al tv kijkend? Ik kan het me niet voorstellen. Maar zoals ze zelf zegt gaat het haar prima af, en zegt ze me dat ze zich een beetje met sporten bezig houdt.. dan eens bij een vriendin op de koffie gaat. Het lijkt me voor haar toch ook een erg grote verandering. Juist zij die niet van die veranderingen houdt. Ik vraag me echt hoe zij zich zo staande houdt.

Het eten smaakte me niet. Het eten zag er op het plaatje lekker uit.. maar het was droge nasi met ondefineerbare stukjes groente erbij. Ik merk dat ik vanavond best zware gesprekken heb gehad met een aantal mensen die mij dichtbij staan. Gewone dingen die die mensen bezig houdt, en hoe zij er mee omgaan. Ik vind het moeilijk om niet iedere keer mijn ding aan hun op te dringen. Ik merk dat ik mezelf eraan hekel om iedere keer het erover te hebben. Tenslotte kunnen zij er niets aan veranderen, en ze zijn ook niet de veroorzaker ervan.

Ook had ik met mijn zus erover voor de feestdagen. Ik wil aan de ene kant niet op alle uitnodigingen ingaan. Ik wil niet die jongen zijn die zielig wordt gevonden omdat ie nu alleen zit. Maar ik wil ook niet alleen thuis zitten. Lastig die dillema's. Ik weet dat die mensen dat allemaal echt menen om mij erbij te hebben. Maar ik wil gewoon op mijn manier de feestdagen doorbrengen zoals wij het altijd hebben gedaan.. Lekker waar wij zin in hebben. Ik besef me dondersgoed dat er geen 'wij' meer is. Maar het geeft zon f*cking klote gevoel dat het oude wat ik zo goed ken echt weg is. Ik merk nu ook echt weer even dat ik het er moeilijk mee heb. Zit nu ook echt weer ff te janken. Tis nu effe zon 'minder' moment zal ik maar zeggen.
Ik mis haar, al beseffende dat het over is.. uit, nada niets meer.. en dat doet gvd pijn zeg..

Ik had echt even het gevoel dat het goed ging met me.. Maar als ik dan op zon saaie avond als vanavond toch weer alleen thuis zit toch wel weer even geconfronteerd word, en de dingen overdenk dat ik E mis.. heel erg mis. Ik zou de relatie niet meer terug willen zoals het was. Dat zou niet meer gaan. Dit heeft te diepe wonden geslagen qua vertrouwen. Iemand kan zulke verkeerde dingen doen.. als je het gevoel hebt dat iemand van je houd... dan kun je alles aan samen. Maar dat gevoel is weg dus zou er geen kans meer zijn om dat opnieuw te herstellen.

Ik weet dat dit allemaal fase's zijn waar iedereen doorheen gaat als je ldvd hebt. En als je er zo een aantal gelezen hebt hier op de logs.. mjah dan maakt iedereen dat ook zo mee. Maar ik vraag me af waar haar verhaal thuis hoort.. Zij heeft toch ook liefde gevoeld? Zij heeft toch ook moeite gehad met het verbreken van onze 10 jaar ? En je maakt mij niet wijs dat dit zo maar even afgehandeld kan worden door haar.

Ben ik dan zo blind geweest de laatste tijd dat ik die emoties nooit gezien heb? Ben ik zo blind geweest dat ik niet gezien heb dat het haar pijn deed om bij me te blijven ? Ben ik zo blind geweest dat ik niet gezien heb dat zij bezig was om van mij af te komen? Ben ik zo blind geweest dat ik niet opgemerkt heb dat zij bij me weg wilde ?

Zoals je ziet. veel vragen.. en geen antwoorden. Dat is verdomd moeilijk. 'ik moet me er bij neerleggen', is een zin die ik me zelf vaak vertel. 'Ik moet verder' is er ook zo eentje.

Maar een zin kan ik maar niet plaatsen;

waarom doet dit zo'n pijn, het is over.. leg je erbij neer berrie.

Gr Berrie