Het is ondertussen meer dan 2 maanden geleden ... .

Mijn ex had het uitgemaakt, na 13 jaar en iets meer dan 6 maanden. Ondertussen heb ik al wel het een en het ander kunnen verwerken en ben ik tot inzichten gekomen, maar de pijn die blijft, net als een sprankeltje hoop, hoewel zij nog steeds samen is met degene die ze 2 dagen na de breuk gaan opzoeken is (en veel van mijn vrienden en familie me vertellen dat het waarschijnlijk niet zal bijven duren gezien de context en zo).

Het gaat wel, vaak kan ik me bezighouden met vrienden en familie zodat ik afgeleid ben, en vorige maand tijdens de grote vakantie heb ik veel gehad aan samen dingen doen met ons zoontje.

Ondertussen zijn er al wel een aantal leuke dingen gebeurd hoor. Eigenlijk vind ik het best raar, heel erg onlangs zijn we samen nog iets gaan eten, met ons 3, het was al erg laat, ik had ons zoontje afgezet voor een activiteit en zij zou hem komen ophalen nadien. Het was al erg laat en door omstandigheden had nog niemand iets gegeten, vandaar. Soms gooit ze me ook nog wel eens een knipoog toe enzo. Nu ga ik me daar niet blind op staren, want zo blijf ik hangen, al voel ik me op dat moment wel weer even goed. Soms denk ik dat ze het zelf ook allemaal niet weet, ze heeft zelf duidelijk veel last van stress (soms zie je haar handen zo beven), misschien moet ze maar eerst alles bij zichzelf eens op orde zetten.

Vandaag een beetje ziek thuis, zware keelontsteking, en ik ben er totaal niet gelukkig mee. Ten eerste de keel en de koorts, maar ik kan nu ook niet naar het werk om mijn gedachten te verzetten. Ik zie wel hoe ik de dag straks verder aanvul.

En er is ook een klein lichtpuntje, zaterdag heb ik een afspraakje, nou ja, afspraakje. Na aandringen van vrienden en familie had ik me geregistreerd op zo'n online dating site. Zelf ben ik daar niet zo intens mee bezig geweest, maar er is iemand die me heeft benaderd met een profiel dat ik geweldig vind, iemand die ik zo zou willen leren kennen had ik mijn vriendin niet gehad of als ik niet met het verwerken van ldvd achteraf zat. Ondertussen hebben we erg leuk gechat (en bovendien erg serieus), en het is er zodanig van gekomen dat we elkaar zaterdag in het echt gaan ontmoeten. Ik kijk er naar uit, en hoewel ik het toch eerder als vriendschappelijk zie, denk ik toch stiekem aan meer, maar dan ben ik weer bang van rebound. Langs de andere kant, als de gedachte aan rebound me nu moet tegenhouden, en het is net die ene persoon, dan loop ik haar misschien wel mis ... .
Als de situatie het toelaat, er voor gaan, of misschien toch eerder afwachten? Of haar ervan bewust maken dat ik het liever wat rustig aan wil doen nog, maar dat ik wel wat meer zie zitten in de nabije toekomst als ik alles wat beter heb kunnen verwerken? (Ergens zit ik emotioneel ook nog met de gedachte dat ik mijn ex nog altijd graag terug wil, al heb ik rationeel wel zo iets van: mja, gaat dit wel nog goed komen als ik het over "langdurig" heb, en dan bedoel ik eigenlijk voor altijd als dat mogelijk zou zijn)