Ben denk ik bang om weer alleen te zijn. Weet niet of ik hem mis, of de gedachte van een vriendje.
Hij werd steeds belangrijker voor mij , terwijl ik in het begin niet aangetrokken tot hem voelde.
Omdat hij zoveel moeite eerder deed, voelde ik me gevleid dat ik hem een kans gaf.
Was zo moe van die charmante jongens waar uiteindelijk niets moois uitkwam.
Door wat hij deed en mij constante verwende me cadeaus en restaurant, werd ik langzaam verliefd.
Niet op hem, maar wat hij voor me deed.

Vind het eng om weer alleen te zijn, terwijl ik onze relatie de laatste half jaar al alleen was. Ik zag hem niet zo vaak.
Wat mis ik dan? ik kreeg alleen kruimeltjes van hem , kwam veel tekort. Ik hoopte dat hij die jongen zou worden van het begin. Maar hij was al een poos weg. Hij loog alles in het begin om mij te krijgen, omdat hij wist dat ik niet geinteresseerd in hem zou zijn. Vind dat echt sluw, want ik zei eerlijk dat ik op zoek ben naar een serieuze relatie.
Ik zal nooit snappen waarom hij me wegduwde om paar dagen later weer te zeggen dat hij van me houdt. Ik wil er niet meer over nadenken, want ik zal er nooit achterkomen waarom hij dat heeft gedaan. Het maakt mijn hoofd moe.. het veroorzaakt een huilbui. Ik zal nooit weten waarom hij heeft gezegd dat hij wel van mij houdt in onze laatste gesprek en of hij het meent. Het maakt niets meer uit, over een half jaar zal het ook niets uitmaken.

Vroeger draaide ik gelijk muziek in de ochtend en werd ik vrolijk wakker, zal proberen om dat nu ook weer te doen.
In het weekend ga ik uit met groep vriendinnen, zal wel leuk worden.

Hij heeft mij al losgelaten, ik moet dat nu ook doen en verder gaan. Het behoort nu allemaal tot het verleden.