Hoi allemaal,

Ik ben nieuw op deze site en ik hoop hier een beetje steun te vinden en ik moet het van me afschrijven.
Bij mij is er ongeveer hetzelfde gebeurd.

Sinds vrijdag is de relatie met m'n partner afgesprongen. We kenden elkaar al 15 jaar (ik ben 27) en toen we jonger waren hebben we al een paar keer "iets" gehad, maar dat duurde nooit langer dan een paar weken.
Nu zag ?¢‚ǨÀúk hem anderhalf jaar geleden terug na een lange periode en de vonk sprong onmiddelijk terug over bij beide en we zijn een relatie begonnen. Deze serieus?¢‚Ǩ¬¶

Het begin was heel mooi en ik had nog nooit iemand zo graag gezien. Maar na een paar maanden kwamen de eerste barstjes in de relatie. Mijn partner is iemand die niet gewoon is om met iemand rekening te houden. Hij heeft heel veel aandacht en liefde nodig, maar kan die zelf niet geven. Met als gevolg dat ik tevreden was met de minste aandacht die ik kreeg van hem (en dat was niet veel). Hij is ook een supernuchter persoon en een echte realist en doodeerlijk (pijnlijk eerlijk eigenlijk). Ik was bijgevolg constant aan het smeken om aandacht en liefde, waaruit vele discussies ontstonden. Plus dat m'n partner niet kan praten over zijn gevoelens. Ik heb er altijd alles moeten uit sleuren en soms lukte dit beter dan anders. Maar ik kende zijn karakter en legde mij erbij neer. Let op, er zijn momenten in onze relatie dat ?¢‚ǨÀúk heel diep gezeten heb. Dat ?¢‚ǨÀúk letterlijk op de grond zat van ellende, omdat hij niet wilde luisteren of inzien dat hij ook moest werken aan onze relatie. Ik heb het voelen verkeerd gaan, maar ik kreeg het alleen niet meer op het juiste spoor.

Het enige waar ik wel ben vanuit gegaan is dat we elkaar doodgraag zagen en dat hij op tijd zou inzien dat hij me toch niet zou kunnen missen en we zouden samenblijven.

Tot ik vrijdag thuiskwam en hij met de boodschap kwam dat we misschien beter zou zijn mochten we uit elkaar gaan, voor we mekaar zouden gaan haten. Hij ziet me nog doodgraag, maar kan met mij niet meer samenleven. Ik ben heel rustig gebleven en heb hem gezegd dat als dat zijn beslissing was, ik die moest respecteren en er niks kon tegenin brengen. Achteraf gezien schrik ik van mijn reactie. Ik ben heel erg kalm gebleven en we hebben heel goed gepraat. Eigenlijk hadden we nog nooit zo goed gepraat als toen.
Ik ben dan weggaan en bij m'n zus gaan logeren. Zaterdag en zondag ben ik de meeste van mijn spullen gaan verhuizen en gisteren ben ik de laatste beetjes gaan halen.

Het weekend ging redelijk goed. Had momenten dat het redelijk goed ging, tot momenten dat ?¢‚ǨÀúk in huilen uitbarste. Ik kon het gewoon niet geloven, het was allemaal zo plost en het ging zo snel allemaal. Ik had hem dan gevraagd om mij niet meer te bellen en te sms'en, ik wou hem effe niet meer zien of horen, tenzij het moest, omdat ?¢‚ǨÀúk mijn spullen moest komen ophalen. Hij heeft me dus, tot gisteren, elke dag gebeld. Maandagavond ga ?¢‚ǨÀúk iets drinken en kwam ?¢‚ǨÀúk hem daar tegen toen hij naar huis ging. Daarna heeft hij me nog gebeld om te zeggen dat hij veilig thuis was, me miste en van me hield, maar dat dit de beste beslissing was.

Gisteren ben ?¢‚ǨÀúk dan mijn laatste spullen gaan halen en hebben we nog eens gepraat, maar we zijn het er beiden over eens dat het inderdaad het beste is, want ik was eigenlijk ook al lange tijd niet meer gelukkig. En dan hebben we de meest cruciale fout gemaakt?¢‚Ǩ¬¶ we zijn met elkaar naar bed geweest?¢‚Ǩ¬¶ We hadden het er op voorhand over gehad "mogen we dit wel doen? Gaan we niet opnieuw gevoelens naar boven halen die al 3 dagen min of meer op de achtergrond waren?" Maar we hebben het toch gedaan. Achteraf voelden we ons wel een beetje raar, maar spijt had/heb ik er niet van. Wel over het feit dat het inderdaad gevoelens naar boven gekomen zijn, die ik eigenlijk niet meer wou voelen. Ik weet opnieuw wat ?¢‚ǨÀúk ga missen?¢‚Ǩ¬¶ Plus dat het echt voelt nu alsof dit de afsluiter was?¢‚Ǩ¬¶

Vandaag zit ik dus al de ganse voormiddag te huilen, want ik weet nu dat ?¢‚ǨÀúk hem lange tijd niet ga zien (we gaan ons uiterste best doen om elkaar te ontlopen, wat niet makkelijk gaat zijn, want we wonen in hetzelfde dorp en hebben dezelfde vrienden?¢‚Ǩ¬¶). Hij zegt dat hij van me houdt en altijd van me zal houden. Ik zal altijd speciaal blijven en we zullen altijd iets tussen ons hebben (dat is al altijd zo geweest) en dat hij hoopt dat we binnen een paar maand nog eens kunnen afspreken en goeie vrienden kunnen worden. Want als we dat nu doen, dan zouden we, zoals Natas schrijft, opnieuw in onze "fout" hervallen.

Ik weet me geen raad. Rationeel gezien is dit de juiste beslissing, maar emotioneel kan ?¢‚ǨÀúk dit ni aan en ik heb nochtans al vele watertjes doorzwommen?¢‚Ǩ¬¶

Je staat volledig machteloos en kan alleen maar toezien hoe je hele leven op dit moment in puin valt. Hoe kan het dat 2 mensen elkaar doodgraag zien en toch niet kunnen samenleven???

P.S. sorry voor het lange verhaal, maar ik hoop toch dat iemand de moeite doet om het te lezen en eventueel te reageren en anders heb ?¢‚ǨÀúk het toch maar mooi van me afgeschreven?¢‚Ǩ¬¶