dagje op, dagje neer, dagje op, dagje neer...
misselijk word ik ervan

't gaat relatief goed eigenlijk, ik merk voorruitgang maar dan plots een herinnering, bijvoorbeeld de sneeuw hier en moest ik zonder ik 't kon stoppen terugdenken aan de pret die we hadden de vorige keer dat het hier sneeuwde... pff...

en ik voel me ook anders worden, raar om te beschrijven, het gemis is er nog, o man wat mis ik ze soms (of wie ik dacht dat ze was), en de golven van verdriet zijn er ook nog, maar met wat meer tussenpozen

voel me ook minder emotioneel, er vloeien minder tranen, alhoewel, het voelt nog even hard, maar tis alsof ik het niet meer kan uiten of laten wegvloeien

'k wordt er soms kwaad van, soms apatisch, en dan plots zijn de tranen terug daar, echt raar...

zeven maanden in de 'hel' doorgemaakt, ben benieuwd of er nu zeven betere maanden aankomen...