ook maar weer even een stukje bloggen. Interessante stukken vandaag over de ware. Geloof ik niet in. Ik ben van nature een zeer romantisch persoon, maar zo romantisch dat ik geloof in zielsliefde, nee. Ben er te vaak voor op mijn bek gegaan met mensen van wie ik dacht dat ze wellicht 'de ware' waren. Liefde overwint niet alles. Liefde is mooi, kan mooi zijn, maar als er iets fout gaat in omstandigheden, of je hebt beiden een bagage die niet matcht, of de ander is er niet klaar voor, of wat dacht je van een religie die niet matcht (lees mijn blogs maar).. of... of... dan loopt het dus fout. En dan moet je verder.

En hoe ga je dan verder? Tja, vandaag ben ik met mijn ouders naar Leiden geweest, de stad waar mijn zus woont. Die is in het buitenland en mijn ouders passen op haar huis. We hebben gewandeld en ik ben even wat winkeltjes binnen gegaan. Hoe voelde ik me? Heel erg leeg. Het was leuk met mijn ouders, maar ik denk dat hij 98% van de tijd in mijn gedachten was. Zie ik een orchidee, dan denk ik aan hem. Zie ik stokrozen buiten, en die zijn er in Leiden heel veel, dan denk ik aan hem. Zie ik een cactus, dan denk ik aan hem. En zo kan ik nog wel even doorgaan. Rond het avondeten een enorme dip. Ben daarna dan ook maar naar huis gegaan, was ook niet de vrolijkste meer naar mijn ouders toe en zij zijn niet het type die dan even een arm om me heen slaan en me laten uithuilen.

Door de regen naar huis, steeds kijken op mijn telefoon of hij al online was geweest. Niks gestuurd. Vanochtend heeft hij gestuurd dat hij heel erg met zichzelf in de knoop zit, eigenlijk terug op het punt is waar hij een jaar geleden zat toen hij zoveel moeite had met zijn jaloezie. Dat hij momenteel probeert om er voor zichzelf uit te komen. Hij wil er verder niet met mij over praten. Vanavond stuurde hij me een berichtje, veel plezier met je ouders. Ik heb gereageerd dank je wel.

Ik vind het moeilijk dat hij zo met zichzelf worstelt maar ik heb ook wel door dat ik hier voor hem helemaal niks in kan betekenen. Ik heb mijn eigen monsters om te bevechten zullen we maar zeggen. Ik heb echt geprobeerd, en mijn grootste wens was om hem hierin te helpen. Misschien was dat ook wel mijn grootste valkuil, dat constant hem willen helpen en niet mezelf. Misschien hielp ik hem wel helemaal niet door hem zo te willen helpen. Hoe wij tegen elkaar deden maakte de dingen niet beter. Alleen als we allebei los van elkaar nu gaan zorgen dat we anders over de dingen gaan nadenken, dan is er misschien in de toekomst een kans. Ik doe er nu beter aan om hem gewoon te laten. Voor mezelf en voor hem.

Maar god wat mis ik hem... het is een soort ademloos, ineengeklapt gevoel, constant.

Dan maar weer terug naar een oude bekende van mij: meditatie. Heb ik tenminste nog het gevoel dat ik iets nuttigs doe, mijn negatieve energie omzetten in positieve (en nog wel voor de hele wereld, hoera).

http://www.shambhala.org/teachers/pema/tonglen1.php