de derde keer... ongelofelijk. 4 maanden heeft de relatie geduurd dit keer. Ik kan zeggen dat ik er alles aan gedaan heb, maar dat deze man gewoonweg nog met issues zat waar ik niks aan kon doen en die gewoon niet werkten. Ik ben zo intens, intens verdrietig. Weer niet. Hoeveel keer moet ik proberen, elke keer weer mijn hart geven, en elke keer niks? Het lijkt voor mij niet weggelegd.

De eerste tijd was super, ik had het helemaal gevonden. Al snel aan zijn moeder voorgesteld, op facebook wilde hij meteen wereldkundig maken: wij hadden een relatie. Maar ook al snel kwam ik achter zijn wantrouwen. Een prive-cursist die ik wel eens thuis lesgaf, dat vertrouwde hij niet. Een keertje Marokkaans koken (mijn ex is Marokkkaans) dat vond ie ook maar niks, dat werd meteen opgeblazen tot zie je wel jij zit nog met je hoofd bij je ex en je hebt geen interesse voor mijn cultuur (hij zelf is Portugees). We bleven onder andere hierover discussies houden. Ik weet dat hij in het verleden vriendinnen heeft betrapt op vreemdgaan, zelfs met zijn beste vriend, en dat hij daardoor erg wantrouwig is. Hij heeft op een gegeven moment zijn spullen gepakt en is vertrokken naar Nederland, en heeft hier nu aardig alles op de rit. Alles heb ik gedaan om hem bij te staan, toen zijn huisbaas hem uit huis zette, stond ik naast hem, hielp ik mee met het zoeken van een woonruimte. Krap bij kas omdat hij even geen uitzendwerk had, hij mocht mijn fiets gebruiken om er alles mee te doen, spaarde weer kosten. Het was allemaal niet genoeg. Ik toonde geen interesse in hem. Terwijl het heel vaak over hem en zijn problemen ging. Als ik eens wat had met mijn werk dan was het ach voor jou is het allemaal makkelijk, jij komt van hier en je hebt hier alles. Hij meet zichzelf een ontzettende slachtofferrol aan, ook nu weer, hij roept ja ik hield echt van jou en vertrouwde jou, maar jij gaf niks om mij. Nu heb ik hier niks meer, ik ga weg uit Nederland, ik kan het niet meer aan. En uiteraard is het allemaal mijn schuld. Het is zoveel makkelijker om een ander de schuld te geven van alles, zelf slachtoffer te zijn, en dan weg te rennen. Want zo hoef je nooit je eigen issues onder ogen te zien. Ik nam hem zoals hij was, inclusief mindere kanten, maar zelfs dat was niet genoeg.

Als hij eens wist hoe blij ik was, om na zowat drie jaar alleen, hem te hebben gevonden... hoe zielsgelukkig ik was!!! Maar het dringt niet tot hem door, ik kan het 1000 keer zeggen, 1000 keer laten zien, het dringt niet door. Hij heeft in zijn hoofd dat ik de zoveelste persoon ben die hem niet goed behandelt. Als ik alleen maar die muren om hem heen, die verdomde jaloezie en wantrouwen kon afbreken. Maar ik weet dat ik dat niet kan, dat moet hij zelf doen, en ik wil hier geen slachtoffer van zijn. Mijn verstand zegt dat het beter is, maar mijn god wat doet het weer pijn. Die verdomde herinneringen, heel Rotterdam is nu een grote herinnering van mij en hem samen. Mijn god wat mis ik hem.... weer terug naar de eenzaamheid, ik weet maar al te goed hoe dat voelt...