Hoi iedereen,

ik weet niet goed wat ik hier doe, maar ik hoop dat hier mijn verhaal vertellen misschien kan helpen. Ik zit nu in de blok, zoals de meeste studenten en heb een verschrikkelijke ervaring achter de rug en weet echt totaal niet hoe ik er nog over moet geraken. Of ik hem moet vergeven...

Allereerst misschien best een korte situatieschets: hij is vier jaar ouder dan ik en ik ben zijn eerste vriendin waar hij zo lang (11 maanden) mee samen is (hij is 23). Ik heb hem leren kennen via mijn vakantiejob en het klikte meteen. Hij was de allereerste jongen waar ik me zo goed bij voelde, waarbij ik volledig mezelf kon zijn en dom kon doen. Maar hij had (en heeft) ook heel wat persoonlijke problemen: hij rookt jointjes, als hij uitgaat drinkt hij vaak veel te veel en hij kan ook niet echt om met geld. Van bij het begin was hij heel erg verliefd op mij en dat merkte ik ook. Hij gaf mij een zalig gevoel.

Nu waren we elf maanden samen en hadden toch al heel wat moeilijke momenten gekend. Allereerst botste onze leefwereld wel eens, begrijp me niet verkeerd, ik ga ook wel graag eens uit, drink ook graag es ééntje,... maar natuurlijk niet zoals hij. Op dat drinken heb ik hem waarschijnlijk ook niet vaak genoeg aangesproken, omdat ik vooral bang was van die joints. Ik begrijp het best, je studententijd, je wilt het eens proberen, blabla... maar mijn buurjongen was al opgenomen met schizofrenie in een gesloten instelling (ik weet het, dit is voor een deel aangeboren en joints kunnen dit wsch alleen maar laten naar de oppervlakte komen). Ik wist van zijn beste maat dat hij nog een jaar had gehad dat hij enorm veel 'smoorde' en nu -bij mij- was dit al veel verminderd. Maar toch, hij kon het niet laten, zelfs als hij met mij had afgesproken ....

Ik had er al vaak over gepraat en hij wist ook dat hij er mee moest stoppen, ook voor zichzelf, en hij maakte zich ook min of meer (niet-concrete : voornemens om dit te doen, dus had ik zoiets van, ik mag nu ook niet teveel lastig doen.

Nu zitten we dus alletwee in de examens. Hij heeft het zwaar (veel op weinig tijd), maar ik natuurlijk ook. Wat is er gebeurd? Hij is uit geweest met een maat, heeft heel veel gedronken, ging naar huis gaan, is beginnen praten met een meisje, is er iets mee gaan drinken en heeft me bedrogen. Hoe ik dit weet? Erna is hij naar mijn 'kot' gekomen en daar in slaap gevallen. Ik ben het al een paar keer tegengekomen dat hij om zes uur aan mijn deur stond in zatte toestand en wist ook dat hij die avond enorm zat te balen op zijn cursus. Hij is in slaap gevallen in mijn bed en 's ochtends was ik hem aan het plagen. Ik had nog zitten met hem lachen omdat hij uit geweest was met zijn t-shirt binnenste buiten . Op een bepaald moment bemerk ik echter dat hij gewoon een condoom om heeft. Ik heb geshokt gereageerd, hem zowat uit men bed en kot gesmeten, hij is teruggekomen en heeft het proberen uit te leggen. Hoe hij het zich niet meer herinnerde (maar nu dus terug wel), dat hij had weggelopen voor er iets was gebeurd, dat hij zich plots had beseft wat hij aan het doen was... en dat hij dan direct naar mij gekomen is.
ik was en ben er zo kapot van. Het is al erg om bedrogen te worden, maar om het zo te ontdekken, ik zie constant die beelden voor mijn ogen.

's Avonds is hij nog komen praten met me en is hij ook wel serieus ingestort. Ik ben zijn beste vriendin, dat weet ik. Ik ben de enige persoon die echt gelooft in hem, dat weet ik ook. Hij zegt dat hij me echt enorm graag ziet, daar ben ik natuurlijk niet meer zo zeker van.

Hij gruwt van zichzelf. Wil veranderen, wil me terug, maar zit tegelijkertijd ook in de put ...
Ik ben onzeker, ik denk dat ik hem wel geloof dat het nog nooit gebeurd is, ik mis hem, maar ik voel me zo gekwetst, zo hard gekwetst. De meesten om me heen zeggen dat ik hem gewoon moet dumpen, ander en beter, maar ik weet het niet. We hebben al serieuze dingen meegemaakt samen. Door ziekte, nachtje samen wakkergelegen over resultaten en van die dingen.

Kan hij veranderen? Kan hij genoeg veranderen? Kan ik hem ooit weer vertrouwen? Gaat hij niet gewoon bezwijken onder de druk van 'ik moet veranderen' en weer dezelfde fout maken?

Ik ga eraan kapot en MAG er eigenlijk niet over nadenken want ik heb examens. Hij had er gisteren één en vandaag. En heeft gisterenavond nog naar me gebeld omdat het niet zo goed met me ging, om eventjes met me te praten. Hij vroeg dan ook met stille stem of hij morgen terug mocht bellen naar me. Ik heb maandagavond afgesproken om eventjes aan het strand te gaan wandelen en te gaan uitwaaien met hem, maar het is nog niet zeker.

Doordat we al problemen hebben gehad en dat hij dus al zoveel problemen heeft met zichzelf, weet ik echt niet wat te doen. Moet ik hem gewoon dumpen, mijn beste vriend, de persoon waar ik zo mee kon zot doen en die me zo goed kende, maar die me tegelijkertijd soms slecht behandelde en me bedrogen heeft?
Moet ik hem een kans geven? Ik weet dat ik het alleen moet beslissen, maar misschien brengen andermans gedachten wat hulp.

Alvast bedankt om mijn ellenlange verhaal te lezen
Ik ga proberen om wat te studeren en dan toch es checken of jullie al iets geschreven hebben.

zoen
Lies