Tijdje geleden dat ik hier nog geweest ben maar ik zou toch nog graag eens van me afschrijven. Ik ben nu zo'n 2 maanden alleenstaande moeder en t gaat eigenlijk best goed met me. Heb al een aantal dates gehad maar eigenlijk ben ik hier nog lang niet klaar voor hoor. Ik geniet wel van de aandacht, een goeie 'boost' voor je zelfvertrouwen, krijg ook best wel wat aandacht van de mannen. Ik laat ze maar begaan, mijn hart openstellen kan nog lang niet, ik het het vorige hoofdstuk nog niet afgesloten. En het lijkt me maar netjes om aan een relatie met 100% te beginnen.

Mijn hart is echter nog bij mijn ex-man. Ik doe ontzettend mijn best, met vallen en opstaan, om hem los te laten. En elke keer dat ik op de goede weg ben, doet hij een tegenzet. Zoals t al maanden gaat, hoor ik hem dagelijks, hetzij via mail, hetzij via sms of een telefoontje. Ik blijf zakelijk, antwoord alleen op vragen betreffende de kinderen en blok hem als t over mij gaat. Zo probeer ik ook geen emoties te laten zien.

Vorig weekend hadden we een feestje bij gemeenschappelijke vrienden, ik wist dat hij er was net als zijn ouders (zijn ouders steunen me nog steeds). Ik maakte er ook geen probleem van. Had me netjes opgemaakt (stiekem tonen wat hij mist) en ging er met volle moed naar toe. Hij is de hele avond bij mij blijven staan, me bedienen, enz. Tot hij een uitbarsting kreeg. Hij begon te huilen, sprak over t gemis van de kinderen, excuses, t feit dat zijn vrienden hem laten vallen, enz. Zo ging het een tijdje door, heb een gesprek gehad met hem. Je weet best welke richting dit gesprek uitging. Geen optie, een nieuwe kans geven aan ons huwelijk zag hij niet zitten. Na een paar harde woorden van hem ui ben ik dan ook maar vroeger vertrokken. S nachts kreeg ik een sms m zich te excuseren.

Dag nadien was er een barbecue, zijn ouders hadden mij en de kinderen uitgenodigd, ik zou hier niet op ingaan maar het blijven de grootouders van de kinderen. Hij kwam toe, bekeek me kwaad en negeerde me. Hij vond niet dat ik nog bij zijn ouders moest komen. Hij is dan weer beginnen aflopen tegen mij, weer die tranen en constant achter mij lopen. Ik werd er eigenlijk gek van.

Ergens vorige week dacht hij dat ik een date had, kreeg mails met de vraag hoe de date was enz.

Eergisteren hadden we een voorstelling op school, k heb hem amper bekeken, heel kort geweest. Dag nadien mail met de vraag wat er aan de hand is met me. Dat hij zich zorgen maakt,...
K ben koel gebleven, toen werd hij kwaad dat hij niet bezorgd mag zijn om me enz.
Heb hem duidelijk gemaakt dat we ex-en zijn en dat we elkaars problemen niet meer moeten oplossen. Hij heeft zijn vriendin hiervoor, toch?
Nu ja, na verder gemail ben ik dan toch maar uitgebarsten en heb hem alles verteld, dat ik amper eet, niet slaap, t minder gaat met de kinderen enz.
Hij zou er altijd zijn voor me, wil me steunen, wil vrienden zijn, enz. En nu ...complete stilte...nu ja, hij is nu bij zijn vriendin, dan hoor ik hem natuurlijk niet. Zij weet hier wss allemaal niets van. Hij zei me gisteren dat we geen glazen bol hebben en niet kunnen voorspellen hoe t zal lopen, of hij al dan niet spijt zal krijgen.

Ik weet niet wat ik hier allemaal van moet denken. Het voelt alsof hij controle wil houden op mijn leven. Hij geeft aan dat hij soms twijfelt, enz maar voor de rest kan ik er niks mee. Ik kan echt niet verder op deze manier. In het belang van de kinderen kunnen we best vriendelijk blijven naar elkaar toe, maar naar zelfbehoud is dit echt niet te harden. Ik hou nog steeds van hem en tuurlijk hoop je stiekem dat je gezin herenigd kan worden, maar ik wil mijn leven opbouwen zonder hem. Aangezien het al de 2de maal is dat hij me laat zitten voor een andere vrouw, heb ik er wel genoeg van. Hij zal nooit veranderen, dan was dit al gebeurd en als ik echt zo belangrijk en hij zoveel nog om me geeft zoals hij beweert, dan zat ik nu niet in deze situatie. Het blijft allemaal dubbel. En ik ben geen harde tante, helaas in dit geval.

Ik was duidelijk goed bezig, had hem waar ik hem hebben wou (onderdanig), en nu zijn we terug naar af. Het is echt een machtsspel. De meeste verwittigen me dat ik hem echt moet blokken of t loopt uit de hand. Me constant bellen met de vraag waar ik ben, me zeggen wie er bij mij thuis op bezoek was, enz. Creepy allemaal hoor.

Dank jullie wel dat ik even van me af mocht schrijven.

Groetjes

Cikke