over grenzen en je eigenwaarde.... over verlatingsangst, jezelf misschien diep in je binnenste onzeker voelen, zo blij zijn weer iemand te hebben gevonden.. en daardoor maar bij iemand blijven van wie je diep in je hart weet dat het niet gaat werken. Inclusief de mij zo bekende paniekaanvallen, ha daar is ie weer, de oude bekende van vorige keer.

5 maanden heeft het dit keer geduurd. Na een mislukte poging om een collega uit te vragen, die me af had gewezen, was ik best verdrietig weer. Vrij snel ben ik hem toen via internet tegengekomen. De eerste maanden waren echt geweldig. Ik zag het helemaal zitten, hij ook met mij, moeder werd al snel ingelicht, facebook relatiestatus gewijzigd, de hele wereld mocht het weten. Al snel de eerste jaloerse trekjes, lees mijn vorige blogs maar. Toen had ik misschien al alerter moeten zijn. Maar ja, verliefd... verder gegaan en het is eigenlijk geëindigd in een nachtmerrie. Niks wat ik deed was nog goed, ik had zulke enorme serieuze fouten gemaakt dat ik me moest bewijzen nu anders zou hij wel even iemand beters vinden.. hij was nog steeds zo jaloers als wat, ik mocht geen privé-cursisten (als docent) bij me thuis uitnodigen maar ondertussen naarmate we in onze relatie wat meer fysieke afstand namen, had hij wel de behoefte om een tweetal vrouwelijke tennispartners te gaan zoeken. En als ik daar dan wat van zei, waarom niet gewoon 1 maar meteen 2, dan was ik gek, want ja hij had een sociaal leven nodig en ik belemmerde hem daarin. Ik heb de indruk dat hij me gewoon zat te testen af en toe...

Ik zal best ook wel eens wat mafs roepen of fout doen, ik ben af en toe flink maf en ook wel gekwetst door het verleden. Maar het werd steeds erger, vandaag een ultimatum, als je binnen 2 weken niet laat zien mij waard te zijn dan kun je vertrekken... ik stond bij hem thuis, ik moest ineens denken aan al die lieve cursisten, in het bijzonder aan een chinese dame die mij altijd zo mooi vond en zo lief, en me spontaan omhelsde als ze me tegenkwam in de stad... alle mensen die ik om me heen heb die me steunen, die achter me staan. Ik stelde me al die mensen voor in een beschermende kring om me heen, meisje, je staat niet alleen! Al die mensen van hier, al die mensen die ik niet eens ken die elkaar helpen en steunen... al die liefde! En ik dacht, wat er met hem is weet ik niet, ik weet dat hij niet altijd zo is, maar dit is geen liefde. Of hij gewoon zo is, of hij er iets aan kan doen, of hij misschien ook gekwetst is, ik weet het niet, het is niet fijn, ik wilde er voor hem zijn. Maar het lukte niet. Het kwam niet aan, wederzijds niet meer.

Nu dan weer alleen... af en toe flinke paniek, heel veel verdriet maar ergens ook opgelucht, want dit was nog eindeloos doorgegaan en van kwaad tot erger gegaan.

Bahartje als je dit leest meisje hoe is het nu met jou?