Ego

afbeelding van frummel

Hoe langer ik erover nadenk hoe meer ik mij afvraag of ik hem nou echt zo mis of dat het mijn ego en trots is die zijn gekrenkt.

Is het niet zo dat toen het weer goed kwam ik mij onbewust in bescherming heb genomen en mij daardoor stiekem voor een deel voor hem heb afgesloten?

Is het niet zo dat hij heeft gedaan wat ik niet durfde? Bang dat de veiligheid weg zou vallen en ik die weer opnieuw moest vinden?

Want kom op, ik wist allang dat hij zich niet volledig gaf en dat ook nooit heeft gedaan. Maar de hoop en wat ik dacht wat liefde was hield mij staande.

Allemaal vragen en gedachten die rondtollen in mijn hoofd.

Ik kijk er naar uit dat ik dat ldvd een grote trap in het gezicht kan geven, mij omdraai en met een grote glimlach mijn toekomst tegemoet loop.

afbeelding van mini-me

klinkt bekend!!

Wat goed van je dat je daar over nadenkt; ik ken dat gevoel.. dat je gaat denken: mis ik hem nou echt zo heel erg en ondertussen zegt je intuitie: ach, je wist dat dit eraan zat te komen.
Want hij kiest niet voor de volle honderd procent voor je, neem het jezelf niet kwalijk want zoveel mensen hebben gewoon tijd nodig, en de nodige teleurstellingen voor ze gaan denken: eigenlijk ben ik beter af zonder hem.. of haar.

Ik wist ook al heel lang dat we beter konden stoppen, punt erachter, elkaar niet meer zien en vooral denken aan wat er niet goed gaat. Toch heeft het daarna nog minstens een jaar geduurd voor het echt over was.
En nu denk ik wat mankeerde me in godsnaam om nog te blijven, ik krijg nog een rooie kop van schaamte als ik bedenk wat ik allemaal gepikt heb van ex.

Tot op een dag, nog niet eens zo lang geleden hij weer eens stond te dazen en te dreigen om het zo maar te noemen dat hij niet wist of we eigenlijk wel bij elkaar moesten blijven. In de hoop dat ik -zoals gewoonlijk- meteen mijn wensen aan de kant schoof want ik wilde hem niet kwijt.

Dit keer zei ik: je hebt gelijk, dit gaat m niet worden. Beter opstappen, nu. Dit keer blijft het knipperlicht want dat was het al een poosje, definitief uit!
We zijn ook een paar jaar samen geweest en de eerste tijd was te gek maar toch, eigenlijk diep in mijn hart wist ik al: dit is niet echt degene waar ik oud mee ga worden.

En achteraf denk ik, nee weet ik dat ik nog een poos bij hem ben gebleven omdat ik domweg niet aan de kant gezet wilde worden, niet alleen wilde zijn, ego dus, trots en bang om eenzaam achter te blijven.

Ik heb hem aan moeten sporen om te gaan, hij was verbijsterd, ik hoorde te huilen of in de war te zijn en van alles te bedenken om hem toch maar bij me te houden. Maar het was eindelijk genoeg geweest, opeens dacht ik wat voegt deze relatie toe aan mijn leven, is het nog wel zo leuk?

Dat je relatie veranderd ok, maar als je altijd op de laatste plaats komt want je bent er toch altijd klopt er iets niet.
Je wilt zo graag dat het allemaal koek en ei is en denken dat het echte liefde is, maar net als bij jou is het dat eigenlijk nooit geweest, niet van zijn kant, niet helemaal met hart en ziel.

Goed uithuilen, op mijn handen zitten als ik hem wilde bellen en veel, véél sneller dan ik dacht kreeg ik een rust over me, heerlijk. Haalde welgemeend mijn schouders op bij het idee dat zijn familie hem de hemel in zou prijzen omdat hij me gedumpt had want zo zal hij het ongetwijfeld gebracht hebben.

Ben alweer in de wolken van een ander. Niet de bedoeling maar hij kwam op de juiste tijd op de juiste plaats voorbij, en nu denk ik de hele tijd aan hem.. en bel met hem, sms en mail me suf, leuk hoor Glimlach
Sta er zelf nog van te kijken hoe snel ik het achter me kon laten toen ik eenmaal zag hoe onze relatie mijn leven er eigenlijk allesbehalve leuker op maakte.
Ik keek naar een foto van hem en dacht: aardige vent hoor, soms, maar wat ik er ooit in gezien heb geen idee!!

Hoop voor jou dat je net zo snel als ik lachend kan denken: waar zat ik met mijn hoofd.. dit had ik 2 jaar geleden al moeten zeggen.
Goed voor je ego ook Knipoog

En niet vergeten hoe je je nu voelt als hij weer met je wil praten, mij hielp het om te denken wat zou ik mijn beste vriendin aanraden om te doen? Meestal zou je haar zeggen: laat hem toch stuiteren, je kan wel beter krijgen of beter alleen zijn een poosje.

Sterkte en ik hoop dat je er tot je eigen verbazing net zo snel overheen bent als ik, ik kan me niet meer voorstellen dat hij me een paar maanden geleden nog nachten wakker kon houden met een paar rotopmerkingen (die hij zich gek genoeg nooit kon herinneren als ik zei dat ik daar letterlijk wakker van had gelegen...)

Nu proberen te slapen, kan niet slapen, niet omdat ik verdrietig ben maar omdat het zo warm is... Glimlach
Gelukkig ligt er niemand anders in mijn bed te snurken en te draaien... hou vol en als je hem op een zwak moment wil bellen of smsen, schrijf dan hier op wat je kwijt wilt, mij heeft het goed geholpen en vele anderen ook!

Nogmaals sterkte, volgens mij ben je al een heel eind op de goede weg; een relatie moet je leven leuker maken, niet moeilijker!!!

afbeelding van me3

@mini-me

Ik herken best wel wat in je reactie, hoelang zijn jij en je ex al uiteen? Zelf heb ik het gevoel dat ik blijf steken nu. Ik zie geen weg vooruit maar ik wil/kan ook niet terug naar hem. Help?

afbeelding van mini-me

@me3

We zijn nog niet zo lang uit elkaar, paar maanden.
Dat gevoel van 'blijven steken' begrijp ik; tot iemand me erop wees dat ik veel te veel aan de toekomst dacht en hoe die eruit zou gaan zien.
En dat je dat eigenlijk nooit weet.. Iemand zei: je weet maar één ding zeker en dat is dat er voor jullie samen geen toekomst is en dat geeft je het gevoel -in mijn geval dan- dat alles stilstaat en hoe nu verder?

Sta jezelf toe om verdrietig te zijn om de leuke, goede dingen die er ook waren, maar dwing jezelf ook om te kijken naar wat er niet in de haak was en waarom het uiteindelijk stuk ging.
Dat was voor mij eigenlijk al voldoende, zo wilde ik niet oud worden!!

Alsof je werk moet doen wat niet bij je past, zoiets. De 'goede tijden' zijn de vakantiedagen. Rare vergelijking misschien maar als ik er zo naar keek dacht ik nee, dan zou ik ander werk zoeken, een paar weken per jaar vrij en blij zijn (de goede en leuke momenten, met de wetenschap: dit duurt maar even..over een week weer naar die rotbaan, was het leven het hele jaar maar zo ontspannen en relaxt) gun ik niemand, ook mezelf niet.

Probeer je niet te druk te maken om wat de toekomst gaat brengen, je mag best even pas op de plaats maken om alles wat er gebeurd is te verwerken. Als de tijd rijp is en de mist is opgetrokken zie je opeens de weg weer, nu sta je op een kruispunt en weet niet of je links, rechts of vooruit moet.
Je weet alleen zeker dat je niet meer wil omkeren en teruggaan naar waar je vandaan kwam, tenminste, zo voelde het voor mij (iedereen is anders, ik spreek dan ook voor mezelf).

Wees lief voor jezelf, en om de vergelijking met werk er nog een keer bij te slepen: Als je net ontslag hebt genomen van die baan die niet bij je pastte, of ontslagen bent heb je ook even tijd nodig om te laten bezinken wat er gebeurd is, je zit ws even thuis met een uitkering of je wil of niet, dan neem je toch ook even de tijd om na te denken over hoe nu verder?
Misschien een cursus volgen, of... kortom nadenken over wat je wél zou willen, wat je in ieder geval niet wilt weet je nu!
Zie het als een sabbatical en wie weet heb je over een poosje werk waarvan je nu nog niet eens weet dat dat beroep bestáát!

Krampachtig bedenken hoe je zo snel mogelijk weer de 'oude' bent maakt je alleen maar nerveus, hoe begrijpelijk ook... en de 'oude' zul je nooit meer worden denk ik, je bent gegroeid, hebt de nodige levenslessen gehad waar je in de toekomst je voordeel mee kunt doen.

Hoe die toekomst eruit gaat zien weet je nooit... ik denk nu aan een stel dat ik ken, ze waren heel gelukkig met elkaar tot één van hen een ernstig ongeluk kreeg en daar een handicap aan over hield... Daar hadden ze uiteraard niet op gerekend en het duurde wel even voor ze omgeschakeld waren naar de nieuwe situatie, de één die altijd zo sterk was nu hulpbehoevend, de ander werd behalve geliefde ook verzorgster, eigen zaak moeten verkopen..
Toch zijn ze eruit gekomen al zeggen ze zelf: als iemand ons 10 jaar geleden verteld had dat ons leven er zó uit zou gaan zien had ik het niet willen geloven; toch is het zo en we zijn closer dan ooit, elke dag blij dat we nog leven, waarderen dingen die we vroeger nog niet eens zagen.... Ons leven is nu heel anders, niet beter, maar zeker ook niet slechter.
Of misschien toch wel beter.. wie weet hoe ons leven eruit had gezien als dit alles niet gebeurd was.

Makkelijk praten als je nog midden in de ellende zit, alle begrip daarvoor en het is ook eng maar het enige advies wat ik je kan geven uit ervaring is: laat het los voor zover mogelijk, leun even achterover en rust uit. Dan komt er weer rust en ruimte in je hoofd voor nieuwe dingen en vind je je weg wel weer. Rustig aan, dan breekt het lijntje niet.
Tot die tijd alle kracht en sterkte toegewenst, ik hoop dat je net zo snel als ik opeens die rust gaat voelen, en de kracht die iedereen in zich heeft om het ook in je eentje leuk te kunnen hebben in het leven. Of met een ander waarvan je nu nog niet eens weet dat hij bestaat...!

afbeelding van frummel

@ mini-me

Dankjewel voor je wijze lieve woorden!

Zit nu weer even in een lekkere dip. Er blijven maar vragen en beelden door mijn hoofd tollen.
Wat zal hij nu aan het doen zijn? Denkt hij nog wel aan mij? Heeft hij ook nog verdriet? Waarom vraagt hij niet hoe het met mij gaat? Is hij al met een ander geweest? Die gedachten doen pijn en ik hoop dat ze zo snel mogelijk uit mijn hoofd verdwijnen. Ik gun het hem niet dat ik er nog zo mee bezig ben.

Aankomende donderdag zouden we met z'n tweeën voor twee weken richting Zuid Frankrijk vertrekken. Nu gaat alles niet door.. evenals vorig jaar niet, toen maakte hij het ook uit een week voor onze vakantie.
Ik snap niet dat ik zo'n verdriet kan hebben om iemand die mij zoiets aan kan doen.
Al die vier jaar voelt aan als een leugen.

Sta weer even stil..

Liefs