Hoi allemaal,

Ik heb een vraag aan jullie of jullie dit herkennen. 1,5 jaar geleden heb een korte tijd een relatie gehad met een jongen, waar ik stapelverliefd op was. Uiteindelijk heeft hij de 'relatie' (het was een periode van 3 maanden waarin ik hem maar een keer per 2 weken zag ofzo) beeindigd zonder duidelijk goed aan te geven waarom. Zijn gevoel was veranderd. Ik heb daarna nog van alles geprobeerd, wat niet bij mij past, om hem van gedachten te doen veranderen. Ik was bijna bang dat ik hem zou gaan stalken; zo radeloos was ik, maar gelukkig heb ik mijn verstand gebruikt en is dit niet gebeurd. Toen ik besloot dat ik geen contact meer met hem zou opnemen, ben ik in een enorme depressie geraakt. Zo erg dat ik het leven niet meer zag zitten en soms overwoog om er een einde aan te maken. Niets had nog zin. Gelukkig ben ik gelovig en ben ik van mening dat zelfmoord geen optie; daarbij had ik mijn werk waar ik me aan vasthield. Inmiddels ben ik weer bijna de oude. Er zijn nog steeds wel dingen waar ik last van heb doordat ik een jaar bijna een soort van uit de running was. Maar het gaat goed. Langzamerhand begin ik weer te kijken of er een nieuwe relatie inzit. Ik ben 34 en wil ook graag kinderen; dus de tijd speelt ook wel mee. Pas had ik even iets met een jongen, maar we kwamen beide tot de conclusie dat het niets ging worden. Maar hierna voel ik me dan weer zo leeg; ik mis een man in mijn leven. Daarbij heb ik toen ik het contact verbrak met die jogen van 1,5 jaar geleden altijd de hoop gehouden dat hij contact zou opnemen of dat ik nog een keer koffie bij hem zou gaan drinken en dat het dan goed zou komen. Daarom ben ik gisteren facebook afgestruind naar de jongen van 1,5 jaar geleden en bleek dat hij een relatie heeft. Hoop weg, nog meer een leeg gevoel. Gek genoeg weet ik verstandelijk dat hij niet bij mij past want hij heeft er een handje van om anderen niet serieus te nemen of te respecteren wat ik heel belangrijk vind. Daarbij heeft hij me echt heel raar behandeld toen ik bij hem was en we nota bene naar de kerk gingen en hij me alleen in zijn kerk liet zitten. Maar toch houd ik dat gevoel dat ik gelukkig zou zijn geweest met hem en voel ik me heel rot dat de hoop nu hierop weggenomen is. Ik vind dat zelf heel raar en verevelend en vroeg me af of dit herkenbaar voor jullie is.

Liefs een vogeltje uit de jungle