Ja, ik heb al een tijdje niets meer gepost wel ben ik jullie blogs blijven lezen. Door die problemen met mijne f*c PC ben ik aan't chatten geslaan met enkele onder jullie en dat viel reuze mee. Het was voor mij de eerste keer in mijn leven dat ik chatte.

Maar nu behoren de PC problemen tot het verleden, en eveneens mijn grote ldvd hoort stilaan daarbij. Ik bevind mij momenteel met beide ellebogen op de rand van eens die grote diepe donkere put. Ik heb bij die vier kinderhandjes die mij vasthouden twee volwassen handen erbij gekregen. Zal misschien nog wat zakken in die put , maar zeker niet meer vallen.

Voor mij is het nog een kleine stap en ik sta terug met beide voeten op de begane grond. En dit is deels te danken aan jullie hier op het forum. Waarvoor ik jullie eeuwig dankbaar zal voor zijn. Nu na 22 weken en 6 dagen ver had ik het niet voor mogelijk gehouden dat ik er ooit uit zou geraken. Zelfs na ieder verschrikkelijke leugen die ze rond bazuint over mij (hoor bijna iedere dag wel iets nieuws) voel ik mij desondanks kiplekker. Het doet mij niets meer. Ik weet voor mijzelf dat het leugens zijn, en als er "vrienden / kennissen of zelfs familie" is die dat willen geloven pfff?¢‚Ǩ¬¶. Moeten ze dan maar weten, de kids en ik weten beter en echte vrienden ook. Ik zal niet meer omkijken alleen nog naar voren en dat is wat wij allemaal vroeg of laat zullen doen. Die rotonde waar ik geen wegwijzer op vond met exit erop is gevonden, na het wieden van het onkruid dat over mijn leven was gaan groeien zag ik het bordje staan. EXIT

Na het wieden van het slechte zijn voor mij alleen de bloemen uit het verleden blijven staan, en die groeien altijd naar het licht toe en dat is net de weg die wij moeten gaan. Ooo wat is het leven toch zo mooi, en dat zelfs zonder je ex.

Groetjes v/d KIDS en COACH.