Hoi!

Bedankt voor je reactie, soms kan ik het geduld opbrengen, maar veelal voel ik "egoistisch" en ben ik kwaad op hem, kwaad omdat hij mij niet meer nodig heeft.

Toen ik hem de eerste maal contacteerde, telefonisch, was ik niet zo zenuwachtig...ik had eigenlijk niet zo veel te verliezen, dacht ik...weliswaar klikte het onmiddellijk en de aantrekking was langs beide zijden zeer sterk (we hebben dan ook een korte, maar weliswaar passionele relatie gekend) -- het was mijn eerste vriendje, van toen ik 13 was, 15. Toen had hij mij reeds twee keer gedumpt...op zijn 19 schreef hij mij terug brieven, heb ik hem nog een keer opgezocht, maar dit verliep jammergenoeg niet zoals gepland. Vandaar dat ik er dus maar 15 jaar heb tussengelaten en ik verwachte mij dus ook aan het ergste, het slechtste...was hij veranderd? ja en neen, ja, maar ik wou dat niet zien, omdat ik mijn gevoelens van destijds wou behouden -- maar tuurlijk waren we veranderd, hij is man geworden en ik vrouw (34 en 33) -- wat een voordeel is, is dat we ontzettend goed konden praten, onze diepste gevoelens aan elkaar kwijt, zomaar, zeer eigenaardig. Ik heb er geen spijt van hem opnieuw te hebben gecontacteerd, zeker niet. Echt veranderd, veranderd, wat betreft karakter? Hij zegt van wel, maar daarvoor ken ik hem nu nog niet lang genoeg, om iemand echt te kennen moet een relatie langer dan 3 maanden duren denk ik.
Wat kan je verwachten de eerste keer dat je elkaar terug ziet? Een blij wederzien, van beide kanten, en een aantrekkingskracht, waar je wel of niets iets mee zal aanvangen...gezien je een sterke relatie hebt zal je dit dus wel overleven...(toen ik hem terugzag was zowel ik als hij vrijgezel, dit is anders) ik ben benieuwd als je hem zal zien, hoe het zal afgelopen zijn...hopelijk vertel je het ons op deze blog! veel succes he!

Vele groetjes
Karolientje.