Een moment voel ik me sterk en denk ik dat hij een klootzak is omdat hij alles bij elkaar heeft gelogen en is vreemdgegaan. Ander moment zit ik de hele tijd te huilen omdat ik hem mis.
Weet niet waarom ik er geobsedeerd mee ben, doe mezelf meer verdriet.
Ik sta op en ga naar school/stage/werk, doe wat ik moet doen. Als ik slaap , schrik ik van de gedachte dat het echt over is en dat hij me niet wilt. Zoveel herinneringen..wordt er misselijk van.
Hij was niet serieus met mij, weet niet waarom hij uberhaupt een relatie met mij is aangegaan.

In augustus waren we een week samen, was gezellig. Eenmaal thuis aan de telefoon duwde hij me weg , en noemde alle verschillen tussen ons zodat hij ruimte kon scheppen. Hij dacht aan uitmaken, ik zei toen tegen hem waarom bel je me dan de hele tijd. Toen zei hij dat hij mijn stem wou horen, hij huilde aan de telefoon en zei dat ik een goede meid ben. Volgende dag had hij spijt , wat hij aan de tel zei. Snap niets ervan..al het gehuil van hem en dan weer koud zijn.Voel me verloren, heb hulp gevraagd bij een psycholoog om alles te relativeren. Volgend week begint mijn sessie, hoop dat ik dit achter mij kan laten. Is klote om zo te voelen, alsof je niet leeft.Geen zin om op te staan, zin in niets.