Vandaag was een hel.
Ik dacht zovaak aan haar. Een mix van liefde, onbegrip, woede, wanhoop en angst maakte zich van mij meester. Ik wil niet meer leven, en ik wil niet sterven. De liefde van mijn leven, het meisje dat mijn leven completeerde is ruim een maand weg. Meer nog, ze wil helemaal geen contact meer met me, omdat het anders haar hart zou breken. Maar toch kan ik mijn hoop niet opgeven.

Waarom, mijn liefste, moest je een maand geleden zo plotseling uit mijn leven vertrekken, terwijl je zo verliefd was? Waarom moest je me verlaten na een leuke dag, waarin we samen lol getrapt hadden, waarin we gezoend hadden, en hartstochtelijk geknuffeld hadden? Het was om 1 uur 's nachts ineens alsof er een schakelaar in je hoofd omging. Er kwam weer een angst op je gezicht, en je zei dat je niet verder kon.
Het was al eerder gebeurd in onze relatie, en ik dacht dat je bindingsangst had. Maar de liefde won het steeds weer, en je kwam weer bij me terug.

We hadden zoveel plannen, zoveel grapjes die alleen wij kenden. Ik ben nog zo ontzettend verliefd op je. En nu denk jij dat het niet je roeping is om mij in je leven toe te laten. Je zei dat God je duidelijk had gemaakt dat je niet toe moest geven aan je liefde voor mij.

Het is nu ruim een maand later. Zou je nog aan me denken? Zou je van gedachten veranderd zijn? Ik weet het niet, want je hebt aangegeven het contact helemaal te willen verbreken. En ik heb gezegd me daar in ieder geval de eerste tijd aan te houden.

Waarom, waarom? Vragen, vragen. Maar als ik alle antwoorden zou weten zou ik er nog niets mee opschieten, het gaat om het gevoel dat ik je nu moet missen, en geen rationeel argument kan dat wegnemen.

Op dit moment voel ik me vreselijk. Ik wil naar je toe! Ik wil zo graag je een berichtje sturen, iets van je horen, weer contact met je hebben. Omdat je zei dat je nog verliefd was kan ik je maar niet uit mijn hoofd zetten. Soms probeer ik wel eens te accepteren dat alles voorbij is, maar mijn hoofd zit vol plannetjes om weer eens contact op te nemen. Het liefst nu! Maar misschien beter later, als alles wat gezakt is. Maar als ik wacht is mijn leven in de tussentijd ook niet plezierig. Alle leuke herinneringen doen pijn.

Steeds denk ik dat het allemaal nog wel weer goed kan komen. Ik heb nog zoveel hoop.

Wat moet ik doen?