Zo...

En dan is het nu een maand over tussen ons.
Het kost mij ontzetetnd veel moeite haar los te laten na al die jaren. Ik denk dat ik het moet zien als een soort van verslaving. Ik ben daar de afgelopen tijd verkeerd mee omgegaan. Mijn gevoel heeft me de verkeerde richting in gestuurd. Ndat zij terug is gekomen uit het buitenland, hebben we nog contact gehad. we hebben elkaar regelmatig gezien en gesproken. achteraf heeft dat een aantal mooie momenten opgeleverd maar ook veel pijn aan beide kanten. Ik heb me in die tijd nog te veel proberen te bemoeien met haar leven. Ik moet haar vrij laten en laten doen wat ze zelf wil. Al is dat voor haar wat makkelijker als voor mij. Zij is namelijk al langer bezig met de breuk. Maar door dit contact en de lieve woorden en gedrag van beide kanten heb ik veel hoop gekregen. Hieraan heb ik me te veel vastgehouden. Zij is steeds een beetje terug gaan terekken en dat deed mij dan weer pijn. Uiteindelijk wil ik misschien te graag dat we vrienden blijven. Moet het niet willen maar moet het laten gebeuren.

Ik moet afstand nemen. Moet sterker zijn als mn gevoel. moet kiezen voor mezelf en voor de vriendschap met mn vrienden.

Sterkte voor iedereen die het moelijk heeft.