Vandaag is de dag dat ik het vorig jaar uitmaakte na een vreselijke nacht in een discotheek. Tijd voor een soort inventarisatie...
Hoe gaat het nu met mij?
Ik kan eerlijk zeggen, het gaat goed met mij.
Ik ben een nieuwe studie begonnen waardoor ik 4 dagen in de week van 9-17u op college moet zijn. Veel nieuwe mensen ontmoet en de studie is leuk en uitdagend. Verder heb ik een leuk bijbaantje waar ik 2 dagen in de week werk en spreek ik savonds veel af met vrienden en eten we samen of gaan we uit enz. Ik heb dus maar 1 dag vrij en meestal lig ik dan alleen maar in mn bed omdat ik de dag ervoor ben uitgegaan. Kortom ik heb een leuk leven en leuke vrienden.
Zo te zien heb ik dus veel afleiding, dit heeft me echt in het begin er doorheen gesleept. Ik was een labiel, twijfelachtig wrakje. Dus voor nieuwe ldvd-ers, serieus zoek afleiding, ook al heb je geen zin, je wilt echt niet je vrienden ook nog verliezen. Dit resulteerde er wel in dat ik belachelijk veel feestjes had (lees 3 a 4 keer per week) aangezien ik een half jaar niks heb gedaan behalve mn scriptie schrijven. En dan zit je dus alleen maar thuis en heb je veel nadenkruimte.
Aan de andere kant.... gaat t wel goed met mij?
Wanneer ik wel n dag thuis ben, gaat mn hoofd malen en denken en treuren. Ik heb nog contact met mn ex. Niet vaak meer, tot halverwege de zomer was dat nog steeds elke dag (telefonisch)maar dat was niet goed voor ons allebei. Ik had rust nodig en hij ook. Dus nu bellen we af en toe en zien we elkaar soms. Heel raar. De persoon waarmee je alles hebt gedeeld en die zoveel van je weet is niet meer dagelijks in je buurt. En je weet niet meer wat hij doet, waar hij aan denkt, dagelijkse beslommeringen. En dat gevoel dat je eerst wel had en samen deelde is weg. Dus wanneer ik tijd heb om te na te denken maakt die gedachte me zo somber en melancholiek. En laatst aan de telefoon, gewoon de opmerkingen en belevenissen die hij dan vertelt, zo leuk om ze te horen, dat ik dan verdrietig wordt. Dan merk je dat je dat mist, dat je hem mist. En deze dag is ook typisch zo'n voorbeeld waarop melancholie de kop op steekt. Een soort diepgewortelt melancholisch gevoel huist er in mij, en ik weet ook niet precies waar dat vandaan komt. Ik kan t niet goed beschrijven waarom ik dan verdrietig word.
Ik merk gewoon dat ik een harde klap heb gehad hiervan. In de relatie zelf overheersten de ruzies op het einde. We maakten elkaar niet bepaald gelukkig. Het slurpte energie en veroorzaakte in ieder geval bij mij veel stress en rusteloosheid waar ik op een gegeven moment niet meer tegen kon. Ik had echt het gevoel dat ik eraan onderdoor zou gaan. De maat was vol. Geen ruzies meer, geen stress. Maar ook geen vriend meer waar je ondanks alles toch nog veel van houdt. Alleen is liefde kennelijk niet altijd genoeg.
Ik wil niets weten over eventuele dates of vriendinnen die hij heeft. Ik heb geen idee hoe ik daar op zou reageren en ik wil het niet uittesten om vervolgens weer in de shit te zitten. Dus voor mij is het goed zo. De ergste pijn is over. Ik ben door een diep dal gegaan en heb t overleefd, alleen niet zonder kleerscheuren. En het kost veel tijd om alles te repareren. Het gaat dus wel goed met mij maar zoals Unremedied t zei, een soort sluier die over het geluk hangt. Het kost gewoon tijd om voor jezelf weer een normaal leven op te bouwen, echt op eigen benen te staan. Maar het kan, ik kan t en jullie ook.

Liefs, Aubrey