Ik ben (was) verliefd geworden op een jongen die werkt op zee… en die dus 8 maanden per jaar weg is. in blokken van 4 maanden… dus 2 keer 4 maanden per jaar.

Op het moment dat ik hem leerde kennen was hij nog thuis voor zijn afstudeer periode voor het hbo. Een lange tijd daarna ging hij voor het eerst 4 maanden weg. Ik kon het wel handelen maar toen hij daadwerkelijk weg ging.. en we op schiphol stonden brak ik.. en hij ook.. met z'n tweeën staan huilen… hij wilde niet weg… hij wilde ook maar geen afscheid nemen omdat 4 maanden toch een best lange tijd is.. die je relatie kan maken of breken. Hij beloofde me dat alles goed zou komen…

We hadden afgesproken voordat hij weg ging dat ik ongeveer op de helft 2 weken aan boord zou komen… dus zo gezegd, zo gedaan… Ik ging voor het eerst naar de andere kant van de wereld , en dat helemaal alleen… vond het doodeng, maar aan de andere kant ook wel weer een avontuur en had er ontzettend veel zin in. Vooral ook om hem te zien.

De 2 maanden die ik hem heb moeten missen waren verschrikkelijk, maar aan de andere kant sloeg ik me er dapper en sterk doorheen. Iedere dag een mailtje over en weer over de dingen die hij daar meemaakte, en de dingen die ik hier thuis allemaal meemaakte. Geen moment heb ik een rotgevoel gehad.. ik vertrouwde hem voor de volle 10000 %.

Tot een week voordat ik aan boord zou stappen van dat schip… Ik kreeg zo'n ontzettend rotgevoel. Hij deed afstandelijk in de mailtjes die ik kreeg….En ik zat ermee dus ik heb besloten om eerlijk te zijn over het gevoel dat ik ervan kreeg. Ineens radiostilte. Geen mailtjes meer… Na 2 dagen kreeg ik dan een mailtje terug, maar alles behalve begripvol. Hij was boos…hoe ik het wel niet in mijn hoofd kon halen om zo´n mailtje te sturen. Terwijl er (volgens hem) niks was om ongerust over te zijn. Deze reactie begreep ik totaal niet en was totaal niets voor hem, hij die normaal zo begripvol was richting mij….

N.a.v. dat mailtje kregen we een gesprek op msn. Waarin ik alles eruit gooide en dat ik niet begreep dat hij boos op me werd. Omdat het mijn gevoel was dat ik uitsprak. Hij gaf aan dat het ook niet echt eerlijk van hem was en alles leek uitgesproken… alleen mijn rotgevoel was er nog wel… alleen niet meer zo heftig… en een paar dagen later zat ik in het vliegtuig, richting hem…

Toen ik hem zag kon mijn geluk niet op, en naar mijn idee dat van hem ook niet. We hadden de eerste week de tijd van ons leven. Tot op een avond aan het eind van de week, wanneer hij aan het werk was….. ik ineens weer dat rotgevoel kreeg. Er klopte iets niet en ik voelde het … hij gaf geen signalen .. hij deed niet anders..alleen dat gevoel kwam in grote mate terug. Ik besloot in zijn telefoon te kijken. Niet zo netjes, ik weet het… maar ik vertrouwde het niet…

En wat ik zag klopte met mijn gevoel… smsjes… een stuk of 4… van een meisje uit het buitenland. Alle smsjes waren verwijderd, alleen wist hij niet dat er in de contacthistorie ook nog altijd een deel blijft staan.. en die delen van die smsjes kon ik lezen. Ik las niet zo heel veel , maar in ieder geval genoeg om te weten dat er meer aan de hand was dan vriendschappelijk contact. …

Ik besloot hem ermee te confronteren, nadat ik de tijd had gehad erover na te denken. Toen hij klaar was met werken merkte hij al dat er iets was.. en heb het er allemaal gelijk uitgegooid.

ik gaf aan dat ik iets had gedaan wat niet netjes is, namelijk in zijn telefoon kijken… en ik gaf aan dat ik die stukjes van die smsjes heb gelezen. Hij besefte zich dat hij door de mand was gevallen en dat ik het niet los ging laten voordat ik antwoorden had……

Hij begon te huilen… hij vond het eng dat ik erg kalm was en geen emotie toonde… in de vorm van boosheid of verdriet…maar ik was zo in shock… Al huilend vertelde hij het verhaal…namelijk: dat hij een meisje had leren kennen in de bar… en dat hij bij de eerste ontmoeting al dacht ik moet ver bij haar vandaan blijven… Dat heeft hij geprobeerd..Hij is dagenlang niet in de bar geweest.. maar op een gegeven moment moet je ook een keer weg uit die omgeving want anders wordt je gek.. tot zover snapte ik het wel…. Hij ging dus naar de bar en zij was er niet… dus hij was opgelucht en heeft met zijn collega's flink wat biertjes gedronken , waarna zij dus binnen kwam lopen… en ze raakten aan de praat… en hij heeft met haar gezoend en hij bleef herhalen dat er niet meer gebeurd zou zijn.

Ik vroeg of hij verliefd op haar was… en zijn antwoord daarop was ook NEE… ik vroeg of hij iets van gevoelens voor haar had, maar dat was ook nee, behalve dan aantrekkingskracht. Het kwam erop neer dat hij zich eenzaam voelde …. en dat hij zich daardoor door haar had mee laten slepen…omdat zij zou zijn begonnen met zich op hem te werpen…. Hij bleef maar volhouden dat hij het niet had gezegd omdat ik dan meer pijn zou hebben dan dat ik het niet zou weten… want het stelde nou eenmaal niks voor…

Ik wist gewoon niet meer waar ik het zoeken moest. Ik dacht alleen maar na over van alles en nog wat en het voelde alsof de grond onder mijn voeten vandaan was gezaagd. Ik wist het niet meer.. en in die omgeving kon ik niet meer goed nadenken.. ik was alles even kwijt… niemand om mee te praten die vertrouwd is, behalve hij en samen kwamen we niet verder… omdat ik hem gewoon niet meer kende… het vertrouwen was weg .. en goed ook… Maar ik wilde hem niet kwijt en besloot hem het voordeel van de twijfel te geven… en bedacht me.. dat ik er thuis nog even goed over na ging denken wat dit nou precies betekende…

Hij smeekte me bijna om niet weg te gaan van het schip, om bij hem te blijven, wilde mijn ticket om boeken en men werk bellen… maar heb gezegd dat dat allemaal niet meer ging.. en ben van het schip af gegaan. Hij bleef maar zeggen dat hij me niet kwijt wilde, en dat het allemaal wel goed zou komen… ik wist het gewoon niet meer.. maar sprak het niet uit… het enige wat ik wist is dat ik hem niet kwijt zou willen… en dat we hier hoe dan ook wel een oplossing voor konden bedenken…

Eenmaal thuis… een mega jetlag verder… kwam ik na 3 dagen op facebook en hij begon te praten. Het was een leuk gesprek, zelfs nog een gesprek over een eventuele vakantie als hij thuis zou zijn… maar uiteindelijk kwam het gesprek erop dat hij twijfelde. Hij was super super super gek op me.. hield nog steeds van me… etc etc.. maar hij wist niet meer of we nog wel verder konden. Twijfel twijfel twijfel. Hij sprak zichzelf alleen maar tegen en ik snapte er helemaal niks van. Dit kwam voor mij echt uit het niets… en ik wist het ook allemaal niet zo goed meer… waarschijnlijk omdat ik ook nog niet helemaal bij was i.v.m. men jetlag… waardoor hij uiteindelijk het hoge woord eruit gooide en zei dat het maar beter was dat het over was.

In t weekend bedacht ik me dat ik het er helemaal niet mee eens was en stuurde hem dus een mailtje. Dat ik antwoorden wilde . En die kreeg ik niet. Ik kreeg een mailtje terug, waar ik nog minder van begreep. Hij sprak zichzelf weer tegen. Zei dingen als : Ik mis je en denk elke dag aan je, weet niet of deze beslissing wel de juiste is, om vervolgens 2 zinnen verder te zeggen dat hij denkt dat het maar beter is zo… nog meer vraagtekens.

Ik gaf aan dat ik geen contact meer wilde want hij wilde vrienden blijven… maar totdat hij terug is wilde ik zowiezo geen contact om het te laten bezinken. Hij was het ermee eens en sindsdien heb ik niks meer gehoord. Er moeten nog dingen uitgewisseld worden en eigenlijk wil ik antwoorden. Ik zit met zoveel vragen…

Ik ben kapot, voel me verraden en gekwetst…. Niet perse omdat hij met haar zou hebben gezoend of what the hell er ook gebeurd moet zijn , maar meer om het principe dat hij niet eerlijk is geweest. Ik probeer ondanks alles veel leuke dingen te doen, te sporten en mijn eigen leven weer op te pakken. Dat lukt wel aardig.. alleen de laatste paar dagen gaat het niet zoals het ging...

Ik mis hem echt heel erg… en nu het zo dichtbij komt dat hij bijna thuis is lijkt het alsof het besef bij mij ineens is ingeslagen. Het is niet meer zoals het was, en zo wordt het ook niet meer… ik ben mijn maatje kwijt… mijn grote liefde… en ondanks alles… ben ik nog steeds gek op hem...