Alvast ontzettend bedankt voor het lezen van mijn verhaal! Reacties zijn van harte welkom.

We kennen elkaar al zes jaar, en eigenlijk hebben we elkaar sindsdien altijd leuk gevonden. De ene keer wat heviger dan de andere keer, maar het gevoel bleef, zelfs als we elkaar maanden niet zagen. Een jaar geleden kwamen we dan toch eindelijk bij elkaar, nadat ze haar vorige relatie van ruim drie jaar hiervoor uitgemaakt had. En het klikte meteen, we voelden dat het ontzettend goed zat tussen ons. Inmiddels is zij achttien jaar oud en ik twintig.

We werden ontzettend verliefd op elkaar en de weekeindes waren keer op keer fantastisch. Doordat we elkaar al zo lang leuk hadden gevonden hadden we natuurlijk bepaalde verwachtingen van elkaar, maar die bleken erg goed te kloppen. Doordeweeks zagen we elkaar nauwelijks, omdat zij in het zuiden van het land woont en daar naar school gaat, terwijl ik in 2003 naar Amsterdam ben verhuisd om er te gaan studeren. Het ene weekend brachten we door in Brabant bij mijn en haar ouders, het andere weekend kwam ze bij mij in Amsterdam. Samen de hele dag in bed liggen en kletsen, samen koken, samen douchen, slapen, naar de film gaan...

Na een tijdje begonnen we daadwerkelijk van elkaar te houden. Ik was dol op haar kleine eigenaardigheden, bepaalde eigenschappen die haar zo speciaal en leuk maakten. Afgelopen zomer zijn we samen op vakantie gegaan naar Barcelona, waar we een geweldige week hebben gehad met z'n tweetjes. Beiden hadden we het gevoel dat deze relatie nog wel eens heel erg lang zou kunnen gaan duren, omdat alles gewoon perfect liep. Ze was perfect voor me en ik voor haar, en dat lieten we dan ook vaak aan elkaar merken. Voor mij was het mijn eerste vriendinnetje, maar niet alleen daarom was ze speciaal voor mij. Als je al zo lang in elkaars hoofd zit besef je dat pas.

Ze is echter achttien jaar oud, en op die leeftijd is de kans gewoon groot dat een echte lange verbintenis er niet in zit, hoe perfect je elkaar ook vindt. Dat realiseerden we ons ook, en we bespraken dat eventuele gevaar regelmatig. Er was echter geen enkele reden om ons druk over te maken. Ik studeer in een andere stad ver van haar en de kans bestond dat een dergelijk gevoel ook bij mij op zou kunnen komen.

Mijn vriendin vertelde me dat onze relatie na een half jaar al meer diepgang bezat dan haar voorgaande relatie die ruim drie jaar duurde. Hoewel ze erg jong was, gaf ze toe dat ze het geweldig zou vinden als we de rest van ons leven met elkaar zouden delen.

Enkele weken geleden merkte ik aan kleine dingen dat ze wat afstandelijker was. Dat kan gebeuren, dacht ik, op een gegeven moment is de verliefdheid gewoon minder geworden en is de enthousiasme van een prille relatie eraf. Toen ze vorig weekend bij me kwam in Amsterdam merkte ik dat weer en we praatten erover. Ze gaf toe dat de verliefdheid niet meer duidelijk aanwezig was. De dag erna merkten we beiden dat er een soort van spanning tussen ons broeide. Lichtelijk verdrietig zei ze dat ze niet wilde dat we zo tegen elkaar zouden doen. Ik vroeg haar of ze wellicht twijfels had bij de voortzetting van onze relatie en dat beaamde ze. Ik was verbijsterd en tegelijkertijd erg verdrietig.

Zaterdagavond zag ik haar voor het laatst en ik besloot niets van me te laten horen. Ze wilde immers bedenktijd. Zondagavond kreeg ik alweer een SMS van haar waarin ze toegaf dat ze aan me dacht. Kort daarna belde ze in tranen op. Ze miste me ontzettend en had zelfs een lijst gemaakt met alle kleine dingetjes die ze zo lief en leuk aan me vond, dingetjes die ze allemaal zou moeten gaan missen.

Na een lang gesprek werd me wat meer duidelijk: ze was sinds twee weken verliefd geworden op een jongen van haar school. De grond zakte onder mijn voeten weg. Hoewel ze dit bekende, gaf ze ook aan dat ze zielsveel van me hield en dat ik ontzettend speciaal was, maar dat dit gewoon tegen haar wil in was gebeurd. Ze kon hierover niet langer liegen (bij haar vorige relatie lukte dat wel, maar bij mij niet) en vond het verschrikkelijk dat ze me zoveel verdriet deed. De rest van de dag hebben we gepraat en gehuild. Het was beter dat ze bedenktijd kreeg om een keuze te kunnen maken: doorgaan met de relatie, of voor een nieuw avontuur gaan.

Eergisteren hebben we anderhalf uur lang gebeld. Ze vertelde me dat ik of onze relatie niet de oorzaak van de problemen was. Ze verwachtte zelfs dat ze nooit meer een leuker iemand dan ik tegen zou komen, maar toch was er die drang... Tevens was ze ervan overtuigd was dat we in de toekomst weer bij elkaar zouden komen. Maar ze is achttien jaar oud en daarvoor is het nu gewoonweg te vroeg. Ze wil nog even die keuzevrijheid om te gaan voor iets anders en zich pas later echt binden. Doorgaan met onze relatie zou niet helpen, omdat het dan toch over een half jaar of over een jaar weer zou gebeuren. Daarom maakte ze het uit. Ze had ontzettend lang gepiekerd over wat ze zou gaan doen en heel erg veel gehuild.

Ik vroeg haar of haar woorden niet misschien gewoon leugens waren om de pijn te verzachten, maar ze verzekerde me uit de grond van haar hart dat dat niet zo was. Ik ben er totaal kapot van en zit sindsdien met een hoop vragen. Als ik zo speciaal voor haar ben, waarom maakt ze het dan, na twee weken verliefd zijn op iemand anders, uit? Waarom moest dit nou gebeuren, we hadden de perfecte relatie...