Lieve mij,

Je zat daar tegenover hem en stelde je heel kwetsbaar op. Je hebt hem laten zien hoeveel je van hem houdt door steeds maar te vechten en zelfs weer opnieuw naar zijn huis te gaan. Enerzijds hoop op afsluiting, anderzijds hoop nog een sprankje liefde in zijn ogen te zien waardoor je het gevoel zou krijgen dat het nog goed kon komen. Je voelde je nog steeds aangetrokken tot hem hoe erg je ook je best deed imperfecties te zien. Je bent nog steeds verliefd op hem en dat is de reden. Hij brak je hart toen hij tot twee keer toe zei dat hij alleen nog maar vriendschap voelde op het eind en nu daarvan overtuigd is dat dat het enige is dat hij nog voelt voor je. Ookal hield je je sterk, de klap was erg heel erg hard en niet te verwerken voor je. Het enige wat je wilde was dat hij je een blijk van liefde toonde maar toen je huilde zat hij naast je en wreef over je rug als een vriend en niet iemand die diep van je houdt en jouw pijn deelt. Dat maakte je nog radelozer. Beetje bij beetje voelde je je meer machteloos en raakte je zelf kwijt. Je besefte je dat het nooit meer hetzelfde zou zijn maar verdrong die gedachte meteen. Het is iets wat je niet aan kunt. Of wel? Wat jou het diepste raakte was dat hij je als een vriendin ziet maar ook dat hij je zo erg als een vriendin ziet dat hij er niet de moeite voor wilt nemen om samen te werken aan de relatie om te overleven. Hij zag er het nut niet van in. Je wilt zo graag hetzelfde voelen als hij, gewoon alleen vriendschap en niets meer maar je weet dat je dat niet kunt. Alles is nu veranderd. En je zal zelf een weg moeten vinden om er weer bovenop te komen. Je vroeg hem wat je nou moest. Dat je het echt niet wist. Maar hij had daar geen antwoord op. Dat wist je van binnen ook wel. Het was een vraag vanuit wanhoop. Het was zo naar om te horen dat hij zijn gevoelens voor jou niet kon toveren. En dat het zowel voor hem als voor jou niet goed zou zijn en hij daar absoluut geen behoefte aan had. Dat was het moment dat het echt was. Zijn gevoel voor jou is weg. Ergens hoop je dat het gevoel weer bij hem terug komt als hij maar lang genoeg niets van je hoort en je daardoor gaat missen met het besef dat hij eigenlijk wel van je houdt, meer als alleen een vriendin. Maar toen je een scenario schetste dat hij je tegen zou komen en alle spanningen weggeëbd waren zei hij dat hij je geen hoop wilde geven. Dit zal dus niet gebeuren. Wanneer hij je na een tijd ziet zal hij blij zijn om je te zien, hij heeft je dan soms gemist als de scherpe randjes in zijn herinnering zijn vervlakt. Maar verliefd op je worden zal hij niet. Hij zal aan je terug denken als dat meisje wiens hart hij gebroken heeft en voedt daarmee zijn grote ego. En waarschijnlijk raakt hij binnen een korte periode alweer verliefd op de volgende. Maar wat nu voor jou? Ga je nu stil staan in dit moment van verdriet en verlies? Of ga je elke dag een uur erom huilen en schrijven maar werk je aan je eigen leven. Ergens onder alle pijn voel je het als een zegen dat je weer op je eigen benen moet staan. Met hem voelde je je kwetsbaar en ging de helft van je aandacht op aan hem. Je hebt je eerder heel sterk gevoeld toen je alleen was. Je miste de liefde wel maar vond ook veel rust in het alleen zijn en werken aan je ambities. Dat het niet makkelijk is om morgen op tijd op te staan en te gaan zitten aan je studie en werk is duidelijk. Dit is het zwaarste wat je zal moeten doen. Dat wordt ongelofelijk zwaar. Dus hoe ga je dat aanpakken? Ondertussen wil je hem een sms sturen omdat je eraan denkt dat als hij je brief leest het gevoel misschien terug komt. En omdat je wilt zeggen dat je de trein hebt gemist en nu pas heel laat thuis komt. In de hoop dat hij het erg vindt. Maar dat vindt hij niet. Hij is blij dat je gekomen bent en hij je de waarheid heeft verteld en hij is blij dat je weg bent. Vergeet die ontelbare, mooie herinneringen maar voor een tijdje. Later wanneer ze minder pijn doen mag je er weer aan denken. Ok? Hou van jezelf en bescherm jezelf. Hij voelt niet de liefde voor je die jij voor jezelf voelt. Maar hoe ga jij nou door? Laat je het op je af komen of begeleid je de pijn, verdriet, woede, machteloosheid en radeloosheid? Het enige wat je kunt doen is een plan maken en je er aan houden. Dat is voor jezelf zorgen. Hij heeft dat te lang gedaan. En hij heeft met die reden waarschijnlijk ook dat vriendschap gevoel ontwikkeld. Wees jij nou maar eens je beste vriend in plaats van je ergste vijand. Het gaat er de komende tijd niet om of je weer iemand ontmoet. Dat komt veel later wel wanneer je er weer klaar voor bent. Nu is het tijd om je doelen te verwezenlijken. Spreek af met je beste vrienden wanneer dat kan en kijk lekker veel films en koop een paar boeken. Stuur hem onder geen beding meer smsjes of mailtjes. Mocht hij jou wat sturen, stuur hem dan niets terug. Wis het direct en vestig je aandacht op het feit dat zijn enige doel met jou is vrienden te zijn. Dat een blijk van interesse niet betekend dat hij nog van je houdt. Waarschijnlijk zal hij je ook niets sturen. Hij wil je liever niet de hoop geven dat hij ooit nog meer gevoel voor je zal ontwikkelen. Nee lieverd, het is een afgedane zaak. Hoe sneller je dat echt beseft, hoe sneller je je weer sterk zal voelen. Het is nu you and me baby. Ik hou heel erg veel van je. Heb alles met jou meegemaakt als niemand anders. Je bent zo een lieve meid. Ook voor hem ben je lief geweest en en heb je niets meer dan het beste met hem voor gehad. Je bent niet perfect maar zelfs die imperfectie wil je tot perfectie ontwikkelen. Je staat open voor zelf ontwikkeling. En nu sta je ook open voor de nieuwe ervaringen die hier uit voortkomen. Je gaat verhuizen naar een nieuwe plek. En dat is eng. Het zou kunnen dat je steeds alleen met mij bent en maar een paar keer per maand met vrienden. Maar daarom is het goed om nu hard aan de slag te gaan. Zodat je, wanneer je daar bent, op een gezonde manier de man van je dromen kunt leren kennen. En probeer na een tijdje ook weer wat vriendschappen uit je buiten kring op te pakken. Die vrienden waar je deze emoties niet kwijt bij kunt omdat het ongepast voelt. Het fijne is dat je je tegen die tijd een trotse vrouw kunt noemen. Je hebt dan immers de tegenslagen doorstaan en kracht herwonnen. ik ben nu al trots op je maar van het behalen van doelen zal je je zelfverzekerd voelen.
Lees weer veel in 'De Kracht Van Het Nu'. Jouw bijbel. Het heeft je ontzettend geholpen ten tijden van tegenslag. Wellicht vind je hier opnieuw de steun bij die je zoekt. Blijf vooral bij je gevoel. Richt je aandacht een paar keer per dag op je buik en vraag hem hoe die zich voelt. 
Ga voor 12 uur slapen en slaap dan acht uurtjes. Dit ritme zal je meer levensenergie geven. Je zal meer kunnen doen met de tijd die je hebt maar je ook meer mens voelen en deel van de wereld in plaats van je op te sluiten in je kamer op je bed.
Je voelt je door dit schrijven nu gesteund en verlicht maar vooral geliefd door de persoon die het meest van je houdt en altijd bij je is waar je ook gaat.
Denk er niet aan wat hij van je denkt en of hij je nu nog gekker vindt en zijn respect voor je kwijt is. Dat is hij niet. Hij begrijpt je wel en geeft ook nog wel om je. Alleen is hij niet de man van je dromen en dat probeert het universum je duidelijk te maken. Dat je het graag wilde maakt het heel moeilijk om dit feit te aanvaarden. Dus doe het maar geleidelijk aan. Morgen zal je je rot voelen. Accepteer en respecteer je gevoel zonder het te willen veranderen. Die verandering komt langzaam aan vanzelf wanneer je overmorgen je doelen gaat formuleren en de dagen erna ermee aan de slag gaat. Vergeet de methoden waarmee je je doelen wilt verwezenlijken niet op te schrijven. Werk er tenminste iedere dag een beetje of veel aan, net wat je aan kunt. Onderschat je eigen kracht niet.
Ben je bang om je aandacht van mij af te zetten omdat je weer verdriet hebt? Laat het komen, maar weet in je hart dat ik elke seconde bij je ben en meer van je hou dan wie dan ook.
XZelf