weer zo'n avond waar k er al teveel van heb beleefd

Vroeger kon ik iedere blik op haar gezicht lezen, iedere glmlach, iedere twijfel, iedere onzekerheid, iedere speelse blik, allemaal op MIJ gericht. Nu lees ik andere blikken richting mij. Blikken van irritatie, onbegrip, argwaan en verveeldheid. de glimlach, bewaart ze nu voor anderen.
Dat doet pijn. Ik zie haar iedere dag, maar ze wacht niet meer op mij. We praten wel als 'vrienden' maar de woorden worden gewogen op een onzichtbare weegschaal. We willen allebei geen gezichtsverlies lijden, maar mij gebeurt dat toch vaker dan me lief is.
De dagen van de onschuld zijn voorbij, het gaat niet langer om de leuke en spontane omgang, het gaat nu slechts om de omgang, hoe met elkaar om te gaan zonder elkaar iets meer te geven als 'normale' vriendschap
Ik merk als ze me de eerste keer na het weekend ziet, dat ze dan een stuk aanhankelijker is. maar na 2 dagen verdwijnt dat ook weer. dan is ze weer zo afstandelijk. Ik neem ook wel de afstand, maar ik heb wel nog iets (als vrienden) voor haar over. zij niet meer voor mij.
Ik zou haar de wereld willen schenken, ze zou me nog geen grasspriet teruggeven.

Ja soms wel, soms zie ik nog iets haar ogen, dan zie ik mijn oude vriendin terug, dan zie ik iets, een fonkeling van wat eens was, dan wisselen we een glimlach uit, een glimlach waarin anderhalf jaar aan mooie herinneringen verscholen liggen....

de dagen van onschuld zijn voorbij, wat zal het echte leven gaan brengen??

Sterkte voor iedereen, we komen er wel!