ok maar als die herinnering dan komt he.. dan kan je toch verschillende dingen doen?
Ik word ook nog dagelijks, eigenlijk nog bijna constant geplaagd door die herinneringen. De gekste dingen laten me aan mijn ex denken. Ik laat het een bepaalde tijd van de dag toe (met name 's avonds heb ik het nog moeilijk) maar de rest van de tijd probeer ik echt voor mezelf een stopwoord te bedenken bijna. Te denken je bent een wijf met ballen en je GAAT dit overleven, dit is niemand waard, ik ben meer waard dan te blijven huilen om iemand anders. Je schrijft steeds dat het niet lukt om dat te doen, tuurlijk is het moeilijk, maar ik merk wel dat je er toch bewust echt wel minder mee bezig kan houden.

Klein voorbeeld. Als je een emotioneel liedje luistert, kan die cd ook uit en vervangen door een positiever liedje. Maar wat doe jij? Je luistert het liedje uit en zet daarna de tekst hier op je blog, dat betekent dubbel pijn, en als er dan reacties komen op het blog zie je die tekst weer, dus driedubbel pijn...

En op het moment dat je langs Blijdorp rijdt... tja dat zijn lastige momenten, maar ik geloof gewoon niet dat je niet aan iets anders kunt denken... je moet jezelf echt gaan dwingen bijna om dat toch te doen. Kijk letterlijk de andere kant op, zorg dat je op die moeilijke momenten iets anders hebt om mee bezig te zijn. En dan niet sporten of afleiding, maar iets van JEZELF.

En dat is nou net het punt denk ik, heb ik al eerder gezegd. Want aan iets anders denken? Aan wat dan? Aan je rondjes op de loopband, leuk als afleiding maar weinig inspirerend. Het vult niet op zeg maar. Is tijdelijke afleiding van de leegte die er zit. Als je totaal geen eigen inspiratie op gaat zoeken, echte inspiratie, wie je echt bent... dan is er ook helemaal niks om dat gat mee op te vullen.

En als je dan ook nog elke herinnering die blijft komen, steeds blijft toelaten, hier onder andere blogs gaat schrijven dat jouw ex nog van je houdt maar toch niet meer wil... elke keer voor jezelf datzelfde 'drama' herhalen. Ik bedoel drama niet als overdreven, want hoeveel pijn het doet, weten we allemaal. Maar mijn idee is dus wel dat je er veel bewuster echt zelf uit moet stappen: spreek je zelf nou eens toe: verdomme toch, ik WIL dit niet meer, ik ben sterker dan dit, hier STA ik, en ik ga VERDER! Denk dat het echt zit in die mindset, want hier in het blog schrijf je ook weer, het lukt me niet, mijn emotie is sterker etc. Maar dan ga je dus weer mee in je eigen rol, die je voor jezelf keer op keer bevestigt.

Ik vermoed echt dat je zelf onbewust niet uit die rol wil, bang voor wat je dan tegenkomt? Ik haat mezelf, schrijf je... dat is nogal wat...

Ik denk dus dat dat negatieve gevoel en diepe leegte over jezelf je juist in de weg staat van verwerking, en dat daaraan gaan werken juist de sleutel zou kunnen zijn, de opening. In plaats van hoe je het nu beschrijft, die twee punten die het werken aan jezelf in de weg staan.

Hoe bevrijdend zou het werken, om vanaf nu gewoon eens radicaal te kappen daarmee? Om niet meer hetzelfde verhaal te herhalen, maar onder de power blogs te reageren met krachtige boodschappen? Ook al voel je het helemaal nog niet zo? Om bij elk nummer of herinnering te zeggen: en nu niet meer? Om echt op zoek te gaan naar jou zelf, en alle energie radicaal daar in te gaan steken?

Die stap zul je toch echt een keer moeten gaan maken, want anders blijf je denk ik nog lang zo doorgaan..

Hey Just a guy,
Wat Petals zegt klinkt misschien wat hard, maar het is wel de waarheid. Verplicht jezelf om niet in die negatieve spiraal mee te gaan. En lukt het jezelf niet, aarzel niet om prof. hulp te vragen. Mijn vorige relatiebreuk was eigenlijk veel zwaarder om te verwerken dan die nu en het lukte mij ook niet om mezelf er bovenop te helpen. Ik ben uiteindelijk naar een psycholoog gegaan en die heeft mij sterker gemaakt. Eigenlijk heb ik mezelf sterker gemaakt maar dankzij de juiste begeleiding. En doordat ik daar sterker uit ben gekomen, helpt mij dit nu ook. Ik wil maar zeggen, schaam je niet om hulp in te roepen.
Dus laat je niet gaan!

Dat je verdriet tot de kern van je ziel of zijn lijkt te gaan, was al duidelijk door de manier hoe je het keer op keer bijna voelbaar hier deelt. Vandaar dat ik er ook maar even het woord karmisch aan verbond. Het feit dat je nu al instaat bent verder in de kern van je verdriet door te dringen, dat uit te spreken, en daaraan te gaan willen werken, geeft aan dat je eigenlijk al een stuk verder bent dan je zelf ziet of hier over het algemeen laat zien. Er zijn er die er langer over doen om op tot punt te komen, of die daar nooit zullen komen. Kan te maken hebben dat je hulp hebt gezocht, maar in die zin lijkt je dus goed bezig te zijn en op de goede weg te zijn. Goed bezig dus wat dat betreft.

Mag ook even gezegd worden.

Ik kan verder helemaal meegaan in Petals reactie dat het ook een mind-set is die je jezelf stap voor stap wil toelaten. Met name in haar laatste alinea vind ik een belangrijk punt zitten. Kiezen voor blogs van leden die evolueren door het liefdesverdriet en vooruit bewegen en jezelf daaraan te spiegelen. In plaats van vast te blijven houden aan de bevestiging van het verdriet in blogs. Waarmee ik niet aan je betrokkenheid naar anderen wil knagen. Dat doe je met veel compassie en meelevendheid .

Of radicaal om gooien de juiste weg is weet ik niet. Voor de een werkt een schop onder de kont, waar ik zelf niet in geloof, en voor de ander is het proces van ontdekken welke weg/manier de juiste is. Zeker als het zo diep in je kern zit.Voor mij werkt altijd een fijne balans tussen emotionele en rationele verwerking het best. Maar dat is voor een ieder persoonlijk.