Ben het dipje weer te boven, gelukkig was het niet van lange duur.
Het valt me op dat het steeds minder lang duurt om de positieve dingen weer te zien en dat is fijn.
Ben in mn nieuwe huis begonnen met opknappen, met veel hulp van mensen, zelfs uit onverwachtse hoeken.
Vrijdag was mn ex nog bij me, we moesten wat dingen regelen, voor mn zoon,dus samen op pad, had er geen zin in maar het moest.
Zit hij me in de auto te vertellen, hoe druk hij was geweest met het overhuizen, van zijn vriendin(wat hij ontkend,maar wel zo is), ze had zo,n mooi huis gekregen, met alles er op en eraan, hoefde niets aan te gebeuren. Hij was zo blij voor haar. het straalde er van af. Das dan weer niet zo leuk, want mn huis is uitgeleefd, ik moet er veel aan doen. Ik dacht heel jaloers, geluk is altijd met de domme, hoe is het mogelijk.
Maar goed, tis straks wel helemaal van mij en kan ik het een na laatste draadje door knippen en mn leven verder op bouwen zonder hem. Het draadje kids, zal ons altijd blijven verbinden.
Nu lijkt het net of me dat heel makkelijk afgaat, maar niets is minder waar, ik kan gewoon nu nog zo intens verdrietig zijn om wat er allemaal is gebeurd en hoe ons leven zon rare wending heeft kunnen nemen.
Zeker nu de kids de hele week bij hem zijn, maakt dat ik toch ons gezinnetje mis. Aan de andere kant weet ik ook dat het niet meer anders kan.