Ken het gevoel... ook ik mis haar iedere zondag ontzettend erg. Echt zo'n dag waarbij je totaal zonder zorgen bij elkaar kan zijn. Even geen afspraken of stress van het werk. Vond het altijd een heerlijke dag. En nu... nu zit ik te peinzen over alle fouten die ik zelf heb gemaakt waardoor het nu is zoals het is.

Ik heb de laatste tijd steeds vaker het gevoel waarbij ik mezelf afvraag wat voor een zin het allemaal nog heeft. Niets doe ik meer met overtuiging, er zit totaal geen pit meer in me. Alsof zij al het goede uit mij heeft meegenomen.

Laten we hopen dat het snel beter zal gaan met alles en iedereen, het is een fase waar we toch doorheen zullen moeten. Ik kan in ieder geval niet wachten tot ik er eindelijk rust bij vind zoals het nu is. En om daar te komen zal ik moeite moeten doen, moeite die ik nu nog niet wil/kan.

Heel veel sterkte in deze barre tijden! Ik leef met je mee.

Ik heb het lekker élke dag, zo'n dipje. Lekker puh! (of hoe spel je puh?). Maar serieus, ik zie ook telkens weer op tegen het weekend, wat erg jammer is. Temeer omdat ik altijd vrijdags ook vrij ben. Voor de extra lange kwelling.
Maar ik weet hoe je je voelt, die paniek die door de ruiten naar binnen kijkt en als je je maar heel rustig houdt, dan ziet hij je niet. Mijn vrijdag en zaterdag zaten gelukkig vol met lieve mensen en leuke afspraken, al neem je jezelf en dus je verdriet overal mee naar toe, helaas. Gisteren een óntzettende dip en dus ook mijn lief gebeld.... Domdomdom. Schrijf ik nog wel in een blogje, morgen of zo. Gelukkig fijn bezoek, later en zij ging pas na tienen weg.
En eigenlijk wil je dan niet alleen blijven. Echt té stom voor woorden, want ik heb echt altijd prima alleen kunnen zijn, ook met liefdesverdriet. Maar blijkbaar is dit van zó'n andere orde, dat ik het niet kan handelen.
Deze week ook weer proberen vol te plannen en zo gaan we door, maar nergens heen, voor mijn gevoel.
Was net op het strand (koud!!!!!!) en ook daar miste ik haar énorm. Zij wordt altijd zo blij van de zee en het zand, en ik dan van haar.
Dus, we kunnen het erover eens zijn, denk ik, van alle dagen moeten we de zondag maar afschaffen voorlopig....
Blèèèèèh!

Voel het helemaal met je mee Masze! Weet ook al de hele dag van gekkigheid niet hoe ik het hebben moet! Het is bijna niet te doen om m'n gedachten ergens anders op af te stellen, ze komen telkens automatisch weer terug naar hem en alles wat me aan hem doet denken... Wil vanalles doen, maar ik kan me er niet toe zetten. Wil nu gewoon weer lekker op de bank samen een boek lezen, samen een film kijken en (zo gek) me bedenken dat ik zometeen nog even een paar overhemden voor hem ga strijken... Misschien een beetje een rare vergelijking maar het voelt alsof ik op vakantie ben en nu heel erg graag terug wil naar huis. En dan inderdaad dat opkomende paniekgevoel als je je beseft dat DAT dus nooit meer kan...

Heel veel sterkte Masze!

ook ik leef met je mee en snap wat je bedoelt
enne over die vakantie
is wel een lange vakantie hahaha ik maak een wereld reis zonder hem
en zou hem liever doen met hem
sterkte