Altijd eindigt alles abrupt,ook het gevoel bij elkaar te horen

zachtjes sluipt het weg en beginnen de spraakverwarringen
over kleine dingen, niet eens de moeite waard...

je praat met elkaar, maar mist een stukje
dat op een kwade dag is weggespoeld
als een herfstblad in een regenbui

irritaties beginnen en de zwijzaamheid neemt toe
je proeft het en voelt de beklemming
dat de dag komt, dat het breekt

je voelt het splinterend glas
van al de dromen
die wegvloeien in de woorden

maar onmachtig het te stoppen
leg je je hoofd in de handen
van de dag van morgen...............

-----++++++------

18.30 vandaag........

Met een klap sloeg de deur dicht.
en ik zit nog steeds te denken waarom, het ging zo snel
eindelijk waren er woorden gedragen door gedachten en realiteit
ik voelde me leeg toen ik je naar de trein zag lopen
met ons kindje van net een jaar

dat je verlangt naar jouw land snap ik wel
nederland is hard, voor iedereen
mischien het verschil in cultuur ik weet het niet
partners zouden moeten praten, en als iemand blijft weigeren
dan komt het onvermijdelijke vanzelf...

voel me leeg, kan niets tegen je zeggen...
geen woord van troost, enkel leegte en stilte om me heen
waarom?