ik kan niet meer... langzaam maar zeker ben ik steeds leger aan het worden...
ik ben bang dat ik alles aan het kwijtraken ben, mijn vader, mijn ex, mijn toekomst... -_-

mijn vader heeft een tumor in zijn hoofd, weten we nog maar paar maand ofzo, en is al behandeld er tegen met nieuwe techniek. Binnen 2 jaar zou hij normaal ervan af zijn, en in tussentijd zijn er geen controles nodig.
althans, dat werd ons gzegd...
hij woont al tijd niet meer bij ons, en zie hem dus maar 1 of 2 maal per week. Maar elke keer ik hem zie, zie ik dat het steeds slechter en slechter aan het gaan is... hij wordt steeds dover langs 1 kant, hij kan amper nog juist redeneren en op een normale manier reageren op iets, als hij schrijft, schrijft hij alles verkeerd (hij is dokter dus hij kan wel degelijk 100% schrijven), en zijn karakter dan nog... ik zie het allemaal verslechteren gewoon...
bovendien is hij aan het scheiden van mijn moeder (helemaal plots ook, dus mijn moeder zou hier eigenlijk ook wel op kunnen zitten... dag mama) en het gaat absoluut niet vlot allemaal, eerder smerig...

dan mijn ex, waar ik jaar en 2 maand mee samen was, heel intense relatie, heel diepzinnig, we voelen elkaar helemaal aan, kennen elkaar perfect vanbinnen en vanbuiten, maar plots gedaan omwille van heel onduidelijke redenen...
nu, ik en mijn ex komen nog steeds bijna dagelijks samen, we gaan nog steeds op dezelfde manier met elkaar om (zonder de intimiteit dan) en houden allebei evenveel van het o zo vertrouwde gevoel met elkaar, doen bijna elke dag leuke dingen samen.
maar van op die skivakantie (zie vorige blogs) is ze met een of andere kerel (vergeef me mijn woordgebruik, maar ik vind het een echte aarsflap) die ze absoluut niet zo goed kent, totaal niet zoals mij is...
ze zegt me genoeg dat ze over 'ons' nog totaal niet heen is, dat het volledig anders is tussen zij en die nieuwe kerel, dat ze nu nog steeds niet evenver staat met hem als vroeger met mij toen we elkaar nog geen maand kenden en totaal niet dachten aan relaties ofzo...
maar toch, ik versta heel weinig van die situatie... ik laat haar doen, ze zal zelf uiteindelijk wel door hebben of wat ze doet wel het juiste is. En dat is ook de reden waarom ik het nu nog steeds zo subliem met haar kan vinden.
ik weet gewoon dat zij evengoed weet als mij dat wat wij hadden, lang niet zomaar kan geëvenaard worden door zomaar de eerste beste kerel. Ik ben er zelfs stellig van overtuigd dat het op een dag (zal wel een mooie zijn) met haar weer goed zal komen. Ons relatie werd met een tè groot open einde afgesloten...
Maar omdat ik zo weinig versta van die situatie, ben ik er eigenlijk bang van.... :s

dan mijn toekomst... nja, omdat het voorbije halfjaar zo verschrikkelijk was (eerst op familiaal vlak, dan ook nog eens relationeel...) zijn mijn examens van eerste semester geflopt, wat ik echt vreselijk vind...
en omdat niets van mijn problemen opgelost is, enkel maar erger geworden eigenlijk, heb ik gewoon de moed niet om iets te doen met de rest van mijn jaar... door al die tekorten is mijn jaar zowiezo kapot...

ach, ik weet het allemaal niet meer.....