Het is niet dat ik er nou moedeloos om ben, maar het steekt.. Even..vandaag.. Ik moet naar de arts, en ik heb een doodsangst voor artsen maar iets in mijn lijf zorgt dat ik er niet meer om heen kan, ik schreef al vandeweek, griep, koorts, etc... Nou dat komt dus ergens vandaan.. Toen ik gister iets opmerkte wat me nogal bang maakte dat dit wel eens iets kon zijn waarmee ik naar de dokter moet, wilde ik meteen hem berichten, de veiligheid op zoeken, en t liefst vragen of hij mee ging om mijn handje vast te houden, de veiligheid opzoeken, en die veiligheid is hij, zei m'n hart.. Een beetje een brok in mijn keel bij het bittere besef, van nee, die veiligheid is hij niet meer.. En dan toch even dat verlangen, de gewenning, het afkicken van die gedachte die weer even pijnlijk duidelijk wordt. Ik merkte het gister op, dat fysieke ding, en belde de huisartsen post, vanmiddag afspraak bij de arts, om nog te kunnen slapen ondanks mijn angst deed ik vannacht zon geleide meditatie, wat heerlijk was, maar toen mijn zijn helemaal in de rust kwam en ik meedeinde op de woorden die een of andere vage Amerikaan in mijn oren sprak, met prachtige romantische muziek op de achtergrond kwam vanuit het niks een beeld van hem en een prachtige vrouw in trouwkleding.. Waar kwam dat beeld nou vandaan? Ga weg, dacht ik, ik ben hier mezelf rustig aan het maken, dit helpt me niet.. Maar ja, erna kwamen alleen maar gedachten en beelden van hem boven, te zoete herinneringen.. Het was niet dat ik er echt verdrietig van werd, het was zo liefdevol, maar ook zo bitter ofzo..hij gaat vrolijk verder ( stomme Facebook ) mist me niet eens! En ergens is dit vanuit mij ook zo.. Dit is dus misschien gewoon afkicken.. Of ik met een Schuursponsje in mijn lijf sta te boenen hem overal af te krijgen, al die oude gedachten, mechanismen, liefde...

ik lees eigenlijk alle verhalen Hier altijd.. En het lieve respect dat ik kreeg op mijn laatste blog.."ik wou dat ik daar al was qua gevoel" ... En dan denk ik.. Er staat geen tijd voor dat t heelt.. En misschien bot gedacht, hebben we zelf ook een groot deel in de hand. Kennis over hoe we functioneren qua oer instinct helpt..de liefde, voortplantingsdrang, en al die oude mechanismen ( ook van je jeugd etc ) die huizen in onze ziel maken ons natuurlijk tot dat we denken de liefde nodig te hebben, films, boeken en verhalen maken ons denken dat de ware bestaat en dat we een Bep. Iemand nodig hebben, en dan nog die rottige eigenwaarde, die, helemaal bij afwijzing, tijdelijk gestoord en naar beneden raakt..eerlijk kijken en mezelf inlezen over dat soort dingen heeft me geholpen. Het echt kiezen, "ik laat hem los want hij wil niet echt bij me zijn en hij maakt me verdrietig en doet me pijn en dat verdien ik niet" hielp ook. Geen contact meer hebben, loslaten, en jezelf keer op keer doen inzien, volledig en zonder twijfel.. We horen niet meer bij elkaar..en ik kan ook niet bij iemand horen die niet echt voor mij gaat.. En dan de vrienden, waar je zoveel leuke dingen mee kan doen dat t helend werkt, mensen waarmee je kan lachen en huilen, die helpen me ook helen.. En zoveel mogelijk doen je weer in je kracht te krijgen, wat je ook nodig hebt, want je ego heeft een knauw gekregen en enkel jij kan dat weer in balans krijgen, heel zweverig gezegd, met Zelfliefde..

waarom ik dit schrijf, het is niet zo, gezien mijn blog hiervoor, dat t allemaal van een leien dakje gaat, het is niet zo dat ik niet nog dagelijks een moment heb dat ik denk, "shit, ik mis hem" en de tranen die er soms bij komen accepteer ik en laat ik toe, soms zelfs mezelf over de schouder aaiend dat ik er wel voor mezelf ben, en zo nu en dan even kunnen uithuilen bij de mensen om me heen die mij wel voor mij willen hebben.. Misschien is dat wel t ultieme recept. In mijn geval werkt ook het dingen doen waarvan ik weet dat hij dat niet op prijs gesteld had maar ik ze eigenlijk wel wilde doen. Zoals de vriendschappen die ik had met jongens, weekendjes weg, etc. Ik pak ze op..

Maar goed, dan zijn er dagen als vandaag.. Ik zit met koorts en een lijf dat raar doet en me doet inzien dat ik veel te ver gegaan ben, denken zomaar even door te kunnen gaan na een heftige hartenbreuk, verhuizing en semi op-straat-staan.. En nou ja, dan heb ik mijn momentjes.. Kracht zal vandaag zijn, alleen naar de dokter, en mijn eigen handje vasthouden ( en heel hard hopen dat t niet zo ernstig is als t lijkt ) ... En als dat me lukt, heb ik weer een stukje ego gewonnen .. Ik wens jullie allen kracht en (zelf) liefde vandaag, lekker zweverig, maar uit een goed hart ..