valt langzaam van me af... Alsof er een enorme last van me afvalt!

Ik stond vanochtend zowaar weer te zingen onder de douche, en dacht pas na 3 seconden aan hem toen ik wakker werd, in plaats van de eerste seconde.

Zelfs 's avonds ben ik veel relaxter, ben niet meer bang dat hij ineens voor de deur staat. Voel me nog wel verdrietig, maar de afgelopen dagen al iets minder.

Nog steeds als ik whatsapp hoor fluiten dan denk ik oh nee, daar komt hij weer met een wantrouwende gestoorde vraag, over met wie ik ben of hij komt weer met iets nieuws waarmee hij me kan kwetsen. Het was altijd wat.
Ik fietste vandaag naar een afspraak met een jobcoach, totaal heen en terug 28 kilometer gefietst, best lekker. Gisteren ook al gefietst en hardgelopen. Op de fiets schoten allerlei gedachten aan vroeger door mijn hoofd. Maar ik sprak mezelf letterlijk hardop toe: nee, niet doen, je gaat naar die jobcoach, je zet die stap vooruit en Rotterdam is jouw stad, niet die van hem, hij heeft verdorie geen monopolie op die stad! En ook niet meer van jullie twee, hoewel die gedachte toch soms nog wel heel pijnlijk is... Zuid mijd ik als de pest...

Langzaam begin ik weer tot mezelf te komen, de vrijheid te voelen, de vrijheid om tenminste gewoon lekker mezelf te zijn. Dan maar alleen, kan tenminste zijn wie ik ben. Met de jobcoach ga ik ook beginnen, het klikte goed en ze gaat mij helpen wat knopen door te hakken op werkgebied. Want ook daar loopt het al tijden niet lekker.