ik ben inmiddels weer wat rustiger over de situatie, heb niet meer om de haverklap waterige oogjes enzo...
weet zelf ook niet precies wat het is, of ik onze relatie idealiseer nu het over is, of dat er toch echt iets meer is...
misschien is het naief, maar ik ga er gewoon van uit dat als we echt voor elkaar bestemd zijn, we uiteindelijk toch wel weer bij elkaar terugkomen. (op de een of andere manier hebben we gewoon een speciale band, en vinden we na mindere periodes toch elke keer weer het contact terug, en de laatste keer was het dus echt raak)
ik heb ook nooit aan hem getwijfeld, we hadden een hele goede relatie, nooit ruzie gehad, hij is lief, betrouwbaar, ziet er goed uit, super mooie ogen, we denken over veel dingen hetzelfde, zelfde humor enz. Maar ik twijfelde aan mijn gevoel, of ik hem wel genoeg kon bieden. Dit was mijn eerste serieusere relatie en dat was toch wel eng. Jezelf helemaal geven en openstellen voor een ander. Dat kon ik dus niet. Eigenlijk kan ik dat pas sinds de laatste keer dat ik hem zag. Voorheen sloot ik mijn gevoel af.
Opzich vind ik dat wel een fijn idee, dat ik het dus wel kan. Ik ben niet eerder echt verliefd geweest, en was soms bang dat ik er niet toe in staat zou zijn.
Maargoed, nu kan ik er dus niks mee, met die gevoelens... Hij vermaakt zich prima met haar, en ik probeer blij voor hem te zijn, maar dat gaat me nog niet zo goed af...
Probeer om mezelf zoveel mogelijk bezig te houden met andere dingen, zodat ik niet weer begin te piekeren en somber wordt.
Binnenkort heb ik een verjaardag waar hij en z'n nieuwe vriendin ook uitgenodigd zijn... en daar zie ik wel een beetje tegenop. Maar aan de andere kant ben ik ook wel benieuwd naar haar, en is het ook leuk om hem weer te zien. (of juist pijnlijk?)